Bir varmış bir yokmuş… Uzak mı uzak, yemyeşil çayırlı, çiçekli bir ormanda Minik Tavşan Pofuduk yaşarmış. Pofuduk’un bembeyaz, yumuşacık tüyleri ve minicik bir burnu varmış. En çok sevdiği şeyse gökyüzünü izlemek ve havada süzülen renkli balonları hayal etmekmiş.
Bir sabah Pofuduk uyanmış, kulaklarını gerip dışarı çıkmış. Güneş pırıl pırıl parlıyor, kuşlar neşeyle ötüyormuş. Ama o da ne? Gökyüzünde rengârenk balonlar uçuyormuş!
Pofuduk sevinçle zıplamış: — Balonlar! Gerçek balonlar! Acaba nereden geliyorlar?
Hemen ormanda gezinmeye başlamış. Yol boyunca arkadaşlarıyla karşılaşmış. İlk olarak Meraklı Kirpi Mırmır’ı görmüş.
— Merhaba Mırmır! Gökyüzündeki balonları gördün mü? — Gördüm Pofuduk! Hepsi çok güzel! Duyduğuma göre Gül Tepesi’nin arkasında Renkli Balon Festivali varmış!
Pofuduk heyecanla zıplamış: — Hemen gitmeliyim!
Beraberce yola koyulmuşlar. Yolda Şarkıcı Serçe Cikcik, Ağırbaşlı Kaplumbağa Tospik ve Neşeli Sincap Fındık da onlara katılmış. Hep birlikte neşeyle yürümüşler, şarkılar söylemişler, bazen çimenlerde yuvarlanmışlar.
Gül Tepesi’ne vardıklarında rengârenk bir manzarayla karşılaşmışlar. Mavi, kırmızı, sarı, yeşil balonlar gökyüzünü süslüyormuş. Kocaman bir masa dolusu meyve suları, kurabiyeler ve minik kekler varmış. Ormanın her köşesinden hayvanlar toplanmış.
Bir tavşan abla sahneye çıkmış: — Hoş geldiniz minik dostlar! Bugün hep birlikte eğleneceğiz, uçan balonlar yapacağız ve dileklerimizi gökyüzüne göndereceğiz!
Pofuduk bir balon almış, üzerine minicik harflerle yazmış:
“Herkes hep mutlu olsun.”
Balonu gökyüzüne bırakırken bir dilek tutmuş. Balon yavaşça yükselmiş, güneşe doğru süzülmüş…
O gün arkadaşlarıyla dans etmiş, kek yemiş, ip atlamış, gülmüş, koşmuş, zıplamış. Güneş batarken Pofuduk şöyle demiş: — En güzel balon, arkadaşlıkla dolu olandır.
Ve hepsi birlikte ormana dönmüş. O gece Pofuduk gökyüzüne bakıp şöyle fısıldamış: — Yarın yeni hayallerle uyanacağım.
Gökten üç balon düşmüş: biri mavi, biri sarı, biri de kalp şekilli. Biri sana, biri bana, biri de bütün gülen çocuklara…
