Bir varmış, bir yokmuş…
Zamanın bile saymayı unuttuğu günlerde, Anadolu’nun kalbinde ışığını kaybetmiş bir ülke yaşarmış. Gökyüzü puslu, dağlar suskun, nehirler bile akmaktan yorulmuşmuş. Halkın yüreğinde bir zamanlar yanan umut, artık bir mumun son kıvılcımı gibi titriyormuş.
Bir gece, gökyüzündeki Ay hüzünle bakmış yeryüzüne. Yanında parlayan Yıldız sormuş:
— “Ey güzel Ay, neden solgun görünüyorsun?”
Ay iç çekmiş:
— “Yeryüzündeki çocukların gözleri ışıksız… Bir zamanlar türkülerle, kahkahalarla dolu olan topraklar şimdi sessiz. Işığımı onlara göndermek istiyorum ama tek başıma yetemem.”
Yıldız hemen parlamış:
— “O zaman birlikte gidelim! Işık bir elde sönse bile iki elde parlar.”
Ve ikisi el ele vermiş, ışıklarını birleştirip Anadolu’nun bağrına bir umut kıvılcımı düşürmüşler.
O kıvılcım, bir sabah mavi gözlü bir çocuğun kalbine dokunmuş. Çocuk büyüyünce adı Mustafa Kemal olmuş. Işıkla yoğrulmuş kalbiyle karanlığa meydan okumuş, her adımında halkına “Biz yeniden doğacağız!” demiş.
Derken bir sabah, 29 Ekim günü olmuş. Halk meydanlara toplanmış, yüreklerde aynı söz yankılanmış:
“Egemenlik, kayıtsız şartsız milletindir!”
O gün Ay ve Yıldız yeniden gökyüzüne dönmüşler. Ama bu sefer daha parlaklarmış; çünkü yeryüzünde, al bayrağın üzerinde yan yana durduklarını görmüşler.
Yıldız gülümsemiş:
— “Bak Ay kardeşim, artık ışığımız onların kalbinde yanıyor.”
Ay da başını eğip fısıldamış:
— “Evet… Adını Cumhuriyet koydular. Bizden aldıkları ışığı sonsuza dek taşıyacaklar.”
Ve o günden sonra gökyüzü ne zaman kararsa, bir yerlerde bir çocuk gözlerini bayrağa kaldırırmış.
Ay’a ve Yıldız’a gülümser, içinden şöyle dermiş:
“Işığınız bizde, Cumhuriyet bizimle.”
🇹🇷 SON 🇹🇷
Kutlu olsun 29 Ekim Cumhuriyet Bayramımız!
Bu masal, geçmişin ışığını geleceğe taşıyan tüm yürekler içindir.
