Bir varmış, bir yokmuş. Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, uzak diyarların en yüksek dağlarının ardında, sislerin ve karların gizlediği bir vadi varmış. Bu vadide kimselerin cesaret edip girmediği, devasa bir mağara bulunurmuş. Halk arasında buraya “Alevler Mağarası” denirmiş. Çünkü derlermiş ki, bu mağaranın derinliklerinde yüzyıllardır yaşayan, altın pullu, gözleri zümrüt gibi parlayan bir ejderha yaşarmış.
Ejderhanın adı Altherion’muş.
Altherion öyle sıradan bir ejderha değilmiş; binlerce yıl boyunca krallıkları gözetlemiş, insanların yükselişine ve düşüşüne tanıklık etmiş. Ancak zamanla insanlardan uzaklaşmış, onların açgözlülüğünden, savaşlarından yorulmuş. En sonunda kendini vadisine çekmiş ve oraya kimseyi sokmamaya yemin etmiş. Ancak bu ejderhanın bir sırrı varmış…
Mağarasının derinliklerinde, sadece altınlar, mücevherler değil, “Zamanın Kalbi” adında büyülü bir taş saklanırmış. Bu taş, geçmişi görmeyi, geleceği sezebilmeyi ve zamanı bir süreliğine durdurmayı sağlarmış. Altherion bu taşı, kendisini değil, insanlığı korumak için saklıyormuş. Çünkü yanlış ellerde taş, dünyayı felakete sürükleyebilirmiş.
Gelin görün ki taşın efsanesi dilden dile dolaşmış.
Genç Maceracı: Lira
Yıllar sonra, uzak bir köyde, babasız büyüyen, cesur mu cesur bir kız çocuğu varmış: Lira. Annesi hasta düşmüş, köyde kimse derman bulamamış. Bir gün yaşlı bir seyyah köylerine gelmiş ve Alevler Mağarası’nda her derde deva olabilecek büyülü bir taş olduğunu söylemiş. Lira hemen anlamış: bu taş, Zamanın Kalbi olmalıymış.
Ertesi sabah, annesini son bir kez öpüp yola düşmüş. Ne kar, ne fırtına, ne vahşi hayvanlar onu yıldırmış. Günlerce yürümüş, dağlar aşmış, sonunda Alevler Vadisi’ne varmış.
Ancak mağaranın girişi devasa taşlarla kaplıymış. Lira zekice düşünmüş, rüzgârın yönünü, taşların eğimini hesaplayıp eski bir su tünelinden geçerek içeri sızmış.
Mağara karanlıkmış, duvarlar altın gibi parlıyormuş. Her adımında yer titremeye başlamış. Altherion, derin uykusundan uyanmış.
Karşılaşma
Ejderha devasa kanatlarını açıp Lira’nın önüne dikilmiş:
— “İnsan… Buraya neden geldin? Hazine mi, yoksa güç mü arıyorsun?” diye kükremiş.
Lira korksa da geri adım atmamış:
— “Ne hazinenize, ne gücünüze gözüm var. Ben annemi kurtarmaya geldim. Sadece Zamanın Kalbi’ni arıyorum.”
Ejderha başını eğip uzun uzun bakmış küçük kıza. Gözlerinin içinde yalan yokmuş. Korku varmış ama daha çok sevgi ve umut…
— “Bu taşı almak kolay değildir,” demiş Altherion. “Yalnızca kalbi saf olan biri taşı alabilir. Ama kalbin saf olup olmadığını ben değil, taşın kendisi bilir.”
Ejderha Lira’yı mağaranın en derin yerine götürmüş. Orada, kıpkırmızı parlayan kalp şeklinde bir kristal havada dönüyormuş. Lira yaklaşmış. Taş bir an sönmüş gibi olmuş, sonra yeniden parlamış.
Ejderha gözlerini kapamış:
— “Taş seni kabul etti. Ama unutma: taşı sadece bir kez kullanabilirsin. İyi düşün.”
Lira hiç tereddüt etmemiş. Taşı ellerinin arasına almış ve “Zaman dur!” diye fısıldamış. Zaman durmuş. Geri dönüp annesinin başucuna gitmiş. Ona taşı dokundurmuş ve annesi gözlerini açmış, iyileşmiş. Sonra taş sönmüş… görevini tamamlamış.
Geri Dönüş
Lira tekrar mağaraya gitmiş. Elinde boş, sönmüş taşla Altherion’a bakmış:
— “Sakla bunu yine. Bir gün bir başkasının buna ihtiyacı olabilir.”
Ejderha ilk kez gülümsemiş.
— “Senin gibi bir insan görmeyeli yüzyıllar oldu. Dünya hâlâ umudu hak ediyor demek ki.”
Ve Lira’ya kanatlarının altından eski bir harita uzatmış.
— “Bu, insanlığa faydalı olacak başka bilgilerin yerini gösteriyor. Artık sana emanet.”
Lira vadiyi terk etmiş, annesiyle birlikte yaşamaya devam etmiş. Ama arada bir kaybolurmuş. Çünkü artık onun yolu sadece kendi köyüyle değil, dünya ileymiş.
Ejderha mı? O hâlâ mağarasında bekliyormuş. Belki bir gün yine biri, sadece sevgisiyle yola çıkıp mağarasına gelir diye…
Gökten üç elma düşmüş.
Biri bu masalı yazana,
Biri okuyan güzel insana,
Biri de kalbinde iyiliği taşıyana.
