Bir zamanlar, uzak diyarlarda sıcak rüzgarların estiği, altın sarısı kumların uçsuz bucaksız çölleri kapladığı bir ülke varmış. Bu ülkenin küçük bir kasabasında Alaaddin adında hayalperest bir genç yaşarmış. Alaaddin’in en büyük arzusu, bir gün dünyayı keşfetmek ve kendi kaderini yazmakmış.
Bir gün Alaaddin, kasabanın dışında eski bir mağara keşfetmiş. Mağaranın kapısında yosun tutmuş yazılar ve tuhaf semboller varmış. Merakına yenik düşen Alaaddin, içeri girmiş. Mağaranın derinliklerinde, tozlar arasında parlayan eski bir lamba bulmuş. Üzerindeki işlemeler, sanki lambanın kendisi bir hikâye anlatıyormuş gibiymiş.
Alaaddin lambayı eline alıp hafifçe silkeleyince, birdenbire mağarayı mavi bir duman kaplamış. Dumanın içinden dev gibi, gülümseyen bir Cin çıkmış!
“Ey cesur genç!” demiş Cin, “beni serbest bıraktın, dile benden üç dilek!”
Alaaddin gözlerine inanamamış ama fırsatı kaçırmak istememiş. İlk dileği, kasabasındaki insanlara sonsuz bereket ve mutluluk getirmek olmuş. Cin parmaklarını şıklatınca, kasabada kuraklık sona ermiş, herkesin yüzü gülmüş.
İkinci dileği, dünyayı görmek olmuş. Cin, Alaaddin için sihirli bir halı yaratmış. Bu halı, Alaaddin’i istediği her yere götürebilecekmiş.
Üçüncü dileği ise çok düşünmüş Alaaddin. Sonunda demiş ki:
“Ben, lambanın sihrini sadece kendim için kullanmak istemiyorum. Lamba, kalbi temiz ve yardıma ihtiyacı olan herkese yardım etsin!”
Cin gözyaşlarını tutamamış. Hiç kimse böyle özverili bir dilekte bulunmamış. Böylece, lamba Alaaddin’in kasabasına yerleşmiş ve yıllar boyunca sadece iyi kalpli kişilerin dileklerini gerçekleştirmiş.
Alaaddin ise sihirli halısıyla dünyayı dolaşmış, her gittiği yerde iyilik ve dostluk tohumları ekmiş. İsmi, zamanla efsane olmuş. O topraklarda hâlâ anlatılırmış:
“Eğer kalbin temizse ve gerçek bir dileğin varsa, Alaaddin’in lambası bir gün senin de karşına çıkar.”
