Uzak diyarların birinde, yemyeşil ormanların ortasında kocaman, ağır adımlarla gezen bir fil yaşardı. Herkes ona “Dev Fil” derdi. Güçlüydü, gövdesiyle ağaçları bile sallayabilirdi ama bazen içten içe yalnız hissederdi. Çünkü hayvanlar ondan çekinir, yanına pek yaklaşmazdı.
Aynı ormanda minicik bir karınca da yaşardı. O kadar küçüktü ki, dev filin koca ayağının altında kaybolabilirdi. Ama cesurdu; inatçıydı ve dost arayan, neşeli bir kalbe sahipti.
Bir gün, karınca ormanda yiyecek ararken yanlışlıkla filin ayak izine düştü. Çukur öyle büyüktü ki karınca çıkmakta zorlandı. O sırada fil geldi, dev gölgesini düşürdü. Karınca korkuyla titredi:
— Aman Tanrım, ezilecek miyim acaba?
Ama fil, eğilip minicik karıncayı görünce gülümsedi:
— Merak etme küçük dostum, seni incitmeyeceğim. İstersen sana çıkmana yardım edeyim.
Fil hortumunu uzattı, karınca da onun yardımıyla izden dışarı çıktı. Karınca çok şaşırmıştı.
— Teşekkür ederim, dedi. Senin gibi güçlü birinin böylesine nazik olması… gerçekten inanılmaz.
O günden sonra ikisi dost oldular. Birlikte vakit geçirdiler. Fil karıncaya yüksek dallardaki yaprakları indirir, karınca da fili eğlendirir, ona küçük yolları gösterirdi. Fil ilk defa biriyle gerçek dostluk hissetmişti.
Günlerden bir gün, ormana avcılar geldi. Filin koca ayak izlerini takip ederek onu yakalamak istediler. Ağlarla, iplerle hazırlık yaptılar. Fil ağır adımlarıyla yürürken fark etmedi ve birden dev bir ağa yakalandı. Kaçmaya çalıştı ama ipler onu sıkıca sardı.
Fil çaresizlik içinde inledi:
— Ah keşke kurtulabilsem…
Bunu duyan karınca hemen yetişti. Onun minicik dişleri belki bir ağacı kesemezdi ama ipleri yavaş yavaş kemirmeye başladı. Gün boyu, sabırla çalıştı. Sonunda ipler koptu ve fil özgürlüğüne kavuştu.
Fil hayretle dostuna baktı:
— Sen küçücük bedeninle beni kurtardın! Sen olmasaydın belki hâlâ esir olacaktım.
Karınca gülümseyerek dedi ki:
— Güç, sadece bedenle ölçülmez dostum. Küçük kalplerin de büyük cesaretleri olabilir.
O günden sonra ormandaki bütün hayvanlar bu dostluğu duydu. Artık kimse filden korkmuyor, karıncayı küçümsemiyordu. Çünkü herkes biliyordu ki dostluk, büyüklük ya da küçüklükle değil; sadakat ve sevgiyle kurulurdu.
Ve fil ile karınca, ömür boyu yan yana, birbirlerine güvenerek yaşadılar.
