Bir varmış, bir yokmuş. Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, uzak diyarların birinde fakir mi fakir ama bir o kadar da zeki bir delikanlı yaşarmış. Adı Keloğlan’mış. Anasıyla birlikte küçücük bir kulübede yaşar, geçimlerini ormandan odun keserek sağlarlarmış.
Bir gün, memleketteki padişah bir ferman yayınlamış. Demiş ki:
“Üç sorumu bilen kişiye hazinelerimi vereceğim, üstüne bir de kızım Sultan’ı eş olarak!”
Bu haber dört bir yana yayılmış. Ama padişahın soruları öyle kolay değilmiş. Nice bilginler, vezirler düşünmüş ama doğru cevap verememiş. Keloğlan bunu duymuş, annesine demiş ki:
— Ana, ben de gideyim de padişahın sorularını bir deneyeyim. Belki bahtım açılır.
Anası şaşırmış ama demiş:
— Oğul, senin kafan parlak ama aklın da fena değil. Git hele, belki talihin döner.
Keloğlan düşmüş yollara, doğru saraya. Padişahın huzuruna çıkmış. Padişah kaşlarını çatmış:
— Sen de mi geldin soruları cevaplamaya, koca koca adamlar bilemediler!
Keloğlan gülümsemiş:
— Belki küçük kafam büyük işler başarır sultanım.
Padişah biraz gülmüş, sonra sormuş:
Birinci Soru:
“Dünyada en hızlı şey nedir?”
Keloğlan hemen cevaplamış:
— Akıldır padişahım. Işıktan hızlıdır, çünkü bir anda dünyanın öteki ucuna bile ulaşır.
Padişah şaşırmış ama başını sallamış:
— Doğru… İkinci soruya geçelim.
İkinci Soru:
“Dünyada en değerli şey nedir?”
Keloğlan düşünmeden:
— Zamandır padişahım. Geçti mi geri gelmez, altınla da satın alınmaz.
Padişah iyice şaşırmış. “Aferin,” demiş. “Son soru geliyor.”
Üçüncü Soru:
“Ben şimdi ne düşünüyorum?”
Keloğlan bir adım öne çıkmış:
— Padişahım, siz şu anda ‘Keloğlan bu soruyu bilebilir mi acaba?’ diye düşünüyorsunuz.
Padişah kahkahalarla gülmüş. “İşte bu!” demiş. “Doğru bildin. Keloğlan, sen hem zekânla hem hazırcevaplığınla bu ülkeye layıksın. Kızım Sultan senindir, hazineler de cabası!”
O günden sonra Keloğlan saraya yerleşmiş, halkın sevdiği adaletli biri olmuş. Padişah gibi yönetmeyi, halkı dinlemeyi öğrenmiş. Anasını da saraya almış, hiçbir zaman kibirlenmemiş.
Masal bu ya, gökten üç elma düşmüş. Biri anlatana, biri dinleyene, biri de aklını kullanan her Keloğlan’a!
