Bir varmış bir yokmuş… Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, uzak diyarların birinde Keloğlan annesiyle birlikte yaşarmış. Fakir ama gönlü zengin olan bu ikili, hayatlarını alın teriyle sürdürür, ekmeği bölüşerek huzur içinde yaşarlarmış.
Günlerden bir gün, köyün meydanına yaşlı bir derviş gelmiş. Elinde altından yapılma eski bir kum saati varmış. Derviş, köylülere seslenmiş:
— “Ey insanlar! Bu kum saati sıradan değildir. Kim bu saati doğru kullanmayı öğrenirse, zamanın kıymetini anlayacak ve ömrünü boşa harcamayacaktır.”
Köylüler merakla kum saatine bakmış ama kimse cesaret edip eline almamış. Çünkü herkes “Zamanı değiştirmek mümkün mü?” diye düşünmüş. İşte tam o sırada Keloğlan öne çıkmış:
— “Derviş baba, izin verirsen ben öğrenmek isterim. Belki bana değil ama köyüme faydası olur.”
Derviş gülümsemiş ve kum saatini Keloğlan’a vermiş. Fakat bir şart koşmuş:
— “Her kum tanesi, yaptığın bir işin, söylediğin bir sözün ya da boşa harcadığın bir dakikanın sembolüdür. Eğer zamanı israf edersen, kumlar hızla tükenir. Ama zamanı doğru kullanırsan kumlar çoğalır ve ömrün bereketlenir.”
Keloğlan teşekkür edip saati almış.
İlk Ders: Boşa Geçen Zaman
Keloğlan köye dönerken oyun oynayan çocukları görmüş. O da onlara katılıp bütün gün misket oynamış. Eve döndüğünde annesi sormuş:
— “Evladım, bugün odun getirmedin mi, tarlaya bakmadın mı?”
Keloğlan kum saatine bakmış ki ne görsün? Kumların yarısı eksilmiş!
Korkmuş ve kendi kendine, “Meğer oyun güzeldir ama görevlerimizi unutunca zaman elimizden kayıp gidermiş” demiş.
İkinci Ders: Faydalı İş
Ertesi gün Keloğlan köydeki yaşlıların odunlarını taşımış, çocuklara okuma yazma öğretmiş. Akşam olunca kum saatine bakmış: kumlar azalmamış, aksine çoğalmış!
— “Demek ki zaman, faydalı işlerle bereketlenirmiş” diye sevinmiş.
Üçüncü Ders: Kötü Sözün Bedeli
Bir başka gün, Keloğlan sabırsızlanıp bir arkadaşıyla kavga etmiş, kırıcı sözler söylemiş. O anda kumlar hızla aşağıya akmış. Pişman olup özür dileyince, kum akışı yavaşlamış.
Böylece öğrenmiş ki, kötü söz zamanı tüketir, güzel söz ise zamanı durdurur gibi değerli kılar.
Büyük Sınav
Aradan günler geçmiş. Bir gün köye haber gelmiş: Padişahın sarayında büyük bir yarışma varmış. “Kim zamanı en güzel şekilde kullanmayı anlatırsa, ona altın kese dolusu ödül vereceğim” demiş padişah.
Keloğlan kum saatiyle birlikte saraya gitmiş. Sarayda nice bilginler, şairler, vezirler konuşmuş ama padişah tatmin olmamış. Sıra Keloğlan’a gelince şöyle demiş:
— “Sultanım, zaman elimizdeki kum gibidir. Tutmaya çalışsak kaçar, ama doğru yerde kullanırsak bereket olur. Zaman oyunla güzelleşir ama görev unutulursa heba olur. Faydalı işlerle artar, kötü sözlerle tükenir. Asıl mesele, her anı iyi değerlendirmektir.”
Sonra kum saatini göstermiş. Kumlar parlak ışıklarla dolmuş, hiç tükenmiyormuş. Padişah hayran kalmış ve ödülü Keloğlan’a vermiş.
Sonuç
Keloğlan köyüne dönmüş, altınların bir kısmını ihtiyaç sahiplerine dağıtmış. Kum saatini ise köy meydanına koymuş ki herkes zamanı doğru kullanmayı öğrensin.
O günden sonra köyde kimse boş söz söylememiş, kimse gününü boşa harcamamış. Zaman, bereket ve huzur içinde akıp gitmiş.
Masalın Öğretisi
Zaman, en kıymetli hazinemizdir. Onu boşa harcamak yerine faydalı işler için kullanmalı, kırıcı sözlerle tüketmemeli, güzel davranışlarla bereketlendirmeliyiz. Çünkü geçen zaman geri gelmez, ama doğru değerlendirilen zaman ömür boyu ışık saçar.
