Bir varmış bir yokmuş…
Uçsuz bucaksız yeşil çimenlerin arasında, parıl parıl parlayan bir göl varmış. Bu gölde, meraklı ve neşeli bir kurbağa yaşarmış. Adı Zıpzıp’mış. Zıpzıp, her sabah gölün serin sularına atlar, “şlap!” diye ses çıkarır, sonra da büyük nilüfer yapraklarının üstünde keyifle güneşlenirmiş.
Ama Zıpzıp’ın içi biraz buruktur. Çünkü o hep bir şeyler paylaşabileceği, oyunlar oynayabileceği arkadaşlar hayal edermiş. “Keşke benim de sohbet edecek dostlarım olsa…” dermiş kendi kendine.
Bir gün gölde dolaşırken suyun üstünde dans eden minik bir yusufçuk görmüş.
“Merhaba!” demiş Zıpzıp.
“Merhaba kurbağa kardeş!” diye kanatlarını ışıl ışıl çırpmış yusufçuk.
O andan sonra Zıpzıp’ın yalnızlığı biraz azalmış.
Ertesi gün göl kıyısında şarkı söyleyen bir ördek yavrusu ile tanışmış. Ördek yavrusu, Zıpzıp’ın ritmik “vak vak” seslerine eşlik edince göl adeta bir konser salonuna dönüşmüş.
Bir başka gün ise gölde yaşayan yaşlı bir kaplumbağa ile karşılaşmış. Kaplumbağa, ona sabırlı olmayı, her işin aceleyle değil, zamanla güzelleşeceğini öğretmiş.
Zıpzıp artık biliyormuş: Arkadaşlık, sadece oyun oynamak değil, aynı zamanda birbirinden öğrenmekmiş.
Günler geçmiş, göl kenarı kahkahalarla, dostlukla dolmuş. Zıpzıp, yusufçukla yarış yapar, ördek yavrusuyla şarkı söyler, kaplumbağayla uzun sohbetler edermiş.
Ve sonunda Zıpzıp şunu anlamış:
Gerçek mutluluk, gölde yalnız başına zıplamakta değil, dostlarla birlikte paylaşmaktaymış.
Masal bu ya… Belki de şu anda bir göl kenarında hâlâ Zıpzıp ve arkadaşlarının neşeli sesleri yankılanıyordur.
