Bir varmış bir yokmuş, uykunun pamuk gibi olduğu, gecelerin yıldızlarla fısıldaştığı bir ev varmış. Bu evde yıllardır bitmeyen bir kovalamacanın kahramanları yaşarmış: Tom ve Jerry. Ama bu kez işler çok farklıymış.
Bir akşam, evin en yaşlı saati tam on ikiyi vurduğunda, odanın ortasında sihirli bir “Uyku Tüyü” belirmiş. Tüy konuşmuş:
“Ey Tom ve Jerry! Sürekli koştunuz, bağırdınız, kaçtınız. Şimdi sıra uyku yarışında! Kim daha önce derin bir uykuya dalarsa, bir hafta boyunca evin en rahat köşesinde yatacak.”
Tom gözlerini kocaman açmış.
“Ben kazanırım! Uyumak benim işim,” demiş.
Jerry kıkırdamış:
“Öyle mi? Bakalım kim horlamaya önce başlayacak!”
Yarış başlamış.
Tom hemen koltuğa uzanmış, patilerini karnına koymuş. Jerry ise küçük bir yastığı sürükleyip pencere kenarına yerleşmiş. Ama uyumak sandıkları kadar kolay değilmiş.
Tom’un aklına eski kovalamacalar gelmiş. “Ya Jerry peyniri çalarsa?” diye düşünmüş. Bir gözü hep açık kalmış.
Jerry ise Tom’un horlayacağını düşünüp korkmuş. “Ya horlarsa uyanırım!” diye kendi kendine fısıldamış.
Dakikalar geçmiş, saat tik tak etmiş.
Derken bir şey olmuş.
Tom fark etmeden yumuşak bir şekilde mırlamaya başlamış. Jerry de yıldızları izlerken gözlerini kapatmış. İkisi de aynı anda, aynı rüyaya dalmışlar.
Rüyalarında, birlikte peynirden yapılmış bir bulutun üstünde oturuyorlarmış. Ne kovalamaca varmış ne tuzak. Sadece sessizlik ve huzur.
Sabah olunca ikisi de aynı anda uyanmış.
Saat tekrar konuşmuş:
“Bu yarışın kazananı yok. Çünkü aynı anda uyuyabilenler, gerçek kazananlardır.”
O günden sonra Tom ve Jerry hâlâ bazen kovalamışlar ama her gece uyumadan önce aynı odada, biraz daha sakin, biraz daha gülümseyerek uyumuşlar.
Ve ev, uzun zaman sonra ilk kez gerçekten sessiz kalmış.
