Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, insanların kalplerinin biraz üşüdüğü, doğanın ise içli içli ağladığı bir diyarda, renkleri solmuş bir vadi uzanırmış. Bu vadi, bir zamanlar kuşların şarkı söylediği, çiçeklerin dans ettiği, çocukların kahkahalarının yankılandığı bir yermiş. Ama zamanla insanlar unutmuş doğayı dinlemeyi. Ağaçlar birer birer kesilmiş, sular kirlenmiş, toprak yorulmuş.
Bir gün, o unutulmuş vadinin ortasında, çatlamış toprağın içinden minik bir filiz çıkmış. Bu filiz, diğerlerinden farklıymış. Üzerinde ne yaprak ne de tomurcuk varmış ama etrafına huzur dolu bir sıcaklık yayarmış.
Köyün en yaşlı kadını, Nene Ebrar, bir sabah vadide gezinirken bu filizi görmüş. Bastonuyla eğilip dikkatlice bakmış:
— “Bu… Bu bir Sevgi Çiçeği!” demiş, gözleri dolarak.
Sevgi Çiçeği’nin efsanesini bilen az sayıda insandan biriymiş Nene Ebrar. Rivayete göre bu çiçek, toprağa yeniden umut yeşertmek için sadece bir kez çıkarmış ve ancak gerçek sevgiyle büyütülürse açarmış.
Nene Ebrar her sabah çiçeğin yanına gider, ona masallar anlatır, eski türküler söyler, susamışsa azıcık yağmur suyuyla sularmış. Ama en önemlisi, onu severmiş. Dokunmadan, kırmadan, içten bir sevgiyle…
Aradan günler geçmiş. Bir sabah, filizin ucunda minik, ışıl ışıl bir tomurcuk belirivermiş. Ebrar Nine ağlamış sevinçten. O an gökten ilk damla düşmüş toprağa. Ve çiçek açmış… Rengârenk, göz alıcı, ama ondan da öte bir sıcaklık taşıyan bir çiçek… Sevgi Çiçeği.
Tam o anda çiçeğin kalbinden bir damla süzülmüş toprağa: Mutluluk Suyu.
Bu su, toprağa değdiği anda mucizeler olmaya başlamış. Kuruyan otlar yeşermiş, kuşlar geri dönüp ötüşmeye başlamış. Çocuklar vadide oynamaya, insanlar yeniden gülümsemeye başlamış. Çünkü çiçek, sadece doğayı değil, kalpleri de iyileştirmiş.
Ama Nene Ebrar vefat ettiğinde, Sevgi Çiçeği de solmuş. Vadinin tam ortasında onun bastonuyla işaretlediği yerde, toprak Mutluluk Suyu’nu saklamaya devam etmiş.
Köyde bir gelenek başlatılmış: Her çocuk yedi yaşına geldiğinde vadideki çiçeğin hikâyesini dinler, sonra toprağa bir damla su döker, içinden güzel bir dilek diler, ve birine sarılırmış.
Çünkü artık herkes bilirmiş:
“Gerçek mutluluk, sevgiyle başlar; doğaya, insana ve kalbine iyi bakmakla büyür.”
