Bir varmış bir yokmuş…
Uçsuz bucaksız ormanların, ışıl ışıl göllerin, maviyle yeşilin birbirine karıştığı büyülü bir diyarda iki komşu köy yaşarmış: Güneşköy ve Ayışığı Köyü.
Güneşköy halkı gündüzleri neşeyle çalışır, tarlalarda şarkılar söyler, gülüp oynarmış. Ayışığı Köyü halkı ise geceleri uyanır, yıldızların altında dans eder, ayın ışığında masallar anlatırmış.
Ama ne yazık ki bu iki köy arasında yüksek bir nehir varmış. Nehir o kadar genişmiş ki kimse karşı kıyıya geçemezmiş.
Zamanla köylüler, birbirlerini sadece uzaktan görmeye başlamışlar. “Onlar farklı,” demeye alışmış herkes.
Bir taraf “Geceleri yaşayanlardan hayır gelmez,” derken, öteki taraf “Gündüz insanları çok gürültülü,” dermiş.
Ve böylece dostluk unutulmuş…
Küçük Kalplerin Büyük Hayali
Bir gün Güneşköy’de, altın sarısı saçlarıyla parlayan küçük bir kız yaşarmış: Elara.
Ayışığı Köyü’nde ise gümüş gibi parlayan saçlı bir çocuk varmış: Lior.
Elara, gündüzleri kelebekleri izlemeyi severmiş. Ama geceleri merak eder, “Acaba ne oluyor karşı kıyıda?” dermiş.
Lior da geceleri gökyüzüne bakar, “Gündüz nasıl görünür oralar?” diye hayal kurarmış.
Bir gün, nehir kıyısında tesadüfen karşılaşmışlar.
Birinin güneşi kadar sıcak, diğerinin ay kadar yumuşak bir gülümsemesi varmış.
İlk başta birbirlerinden çekinseler de, Elara küçük bir taş alıp nehre atmış:
— “Adını ‘merhaba taşı’ koyalım,” demiş.
Lior gülmüş:
— “O zaman ben de bir tane atayım, adına ‘gülümseme taşı’ diyelim.”
Her gün birbirlerine taşlar atmaya, taşlara minik mesajlar yazmaya başlamışlar:
“Bugün çiçek açtı!”
“Ay çok parlaktı!”
“Keşke birlikte görebilseydik.”
Ve bir sabah, Elara’nın aklına bir fikir gelmiş:
— “Neden bir köprü yapmıyoruz?”
Köprü Kurmak
Elara gündüzleri tahtalar toplamış, Lior geceleri yıldız ışığını şişelere doldurmuş.
Elara tahtaları birleştirip gündüz köprünün yarısını yapmış,
Lior geceleri gelmiş, kendi tarafında kalan yarısını örmüş.
Ama bir sorun varmış: Köprü ortada birleşmiyormuş.
Çünkü köyler birbirine güvenmiyormuş.
Güneşköy halkı Elara’ya kızmış:
— “Gece insanları seni kandırıyor olabilir!”
Ayışığı Köyü halkı da Lior’a:
— “Gündüzler bizi unutturur!”
İki köy arasında tartışma çıkmış. Köprü yarım kalmış…
Sevgi Işığı’nın Doğuşu
O gece Elara ağlamış. Gözyaşları nehre düşmüş, su parlamaya başlamış.
Tam o sırada Lior karşı kıyıda belirmiş.
Elara’nın gözyaşlarını görünce kendi elindeki yıldız şişesini açmış.
Işık, nehrin üstünde parlamış, suyun üzerinden uzanarak Elara’ya ulaşmış.
Ve işte o anda, nehrin iki yakası arasında bir ışık yolu oluşmuş — Sevgi Işığı.
Elara ve Lior birbirine doğru yürümüş.
Adım attıkça, köprünün tahtaları kendi kendine birleşmeye başlamış.
Sanki yıldızlar ve güneş ışığı el ele tutuşmuş gibiymiş.
Sabah olduğunda, iki köy halkı gözlerine inanamamış:
Nehir üzerinde altın ve gümüş ışıktan oluşan bir köprü duruyormuş.
Elara ve Lior tam ortasında el ele gülümsüyormuş.
Birlikte Parlayan Dünya
O günden sonra Güneşköy halkı geceleri de eğlenmeyi,
Ayışığı Köyü halkı gündüzleri çalışmayı öğrenmiş.
Köprünün adını “Dostluk Köprüsü”, ışığın adını “Sevgi Işığı” koymuşlar.
Her yıl, köprüde bir festival düzenlenir olmuş.
Güneş ve ay ışığı birlikte parlamış, gökyüzünde bir gökkuşağı belirirmiş.
Ve o gökkuşağının altında herkes aynı şarkıyı söyler olmuş:
“Birlikteyken parlıyoruz,
Kalplerimiz köprü kuruyor,
Sevgiyle ışıldıyoruz,
Asla ayrılmıyoruz!”
Ve böylece, o diyarda kimse bir daha “farklıyız” dememiş.
Çünkü herkes bilirmiş ki, dostluk bir köprü, sevgi ise onun ışığıdır.
