Bir varmış, bir yokmuş.
Uykunun en yumuşak olduğu yerde Düşler Diyarı varmış.
Bu diyarda her şey gülümsermiş.
Bulutlar pamuk, yıldızlar pırıl pırılmış.
Bu diyarda Mimo adında minik bir tavşan yaşarmış.
Mimo çok meraklıymış.
Her şeyi sorar, her yere bakarmış.
Bir gece Mimo, ay ışığında parlayan bir yaprak görmüş.
Yaprak fısıldamış:
“Gizemli hazineyi bulmak ister misin?”
Mimo sevinmiş.
“Evet!” demiş.
Yola çıkmış.
Önce Konuşan Çiçekler Ormanına girmiş.
Çiçekler “Merhaba” demiş.
Mimo da “Merhaba” demiş.
Çiçekler gülmüş ve yolu göstermiş.
Sonra Zıpzıp Dereye gelmiş.
Dere hoplayıp zıplıyormuş.
Mimo korkmamış.
Yavaşça geçmiş.
Dere mutlu olmuş ve “Aferin” demiş.
En sonunda küçük bir sandık görmüş.
Sandık altın değilmiş.
Parlak değilmiş.
Ama kalbi sıcacıkmış.
Mimo sandığı açmış.
İçinden ne mi çıkmış?
Bir gülücük,
bir sarılma,
bir de iyi kalp.
O anda Düşler Diyarı ışıkla dolmuş.
Mimo anlamış:
En büyük hazine iyilikmiş.
Mimo eve dönmüş.
Mutluymuş.
O günden sonra herkesle paylaşmış, gülmüş, sarılmış.
Ve Düşler Diyarı
her gece çocukların rüyasında
pırıl pırıl parlamış.
Masal da burada bitmiş.
Tatlı uykular…
