Evvel zaman içinde, zamanın henüz bebeklik çağında olduğu bir devirde, gökyüzü ile yeryüzü birbirine daha yakındı. O vakitler, Güneş gökyüzünde yalnız dolaşmaz, Ay’la birlikte doğar, birlikte batar, yıldızlarla oyun oynardı.
Ama bu masalın başladığı gün, gökyüzü her zamankinden daha sessizdi. Çünkü Ay, Güneş’e küsüp karanlık bir bulutun arkasına saklanmıştı.
Güneş, sabah uyanınca Ay’ı göremediğinde şaşırdı. Gökyüzüne şöyle bir göz gezdirdi, bulutlara seslendi:
— Ay’ı gördünüz mü?
Bulutlar ağarmış yüzleriyle cevap verdiler:
— Dünkü akşamdan beri konuşmuyor, küsmüş. Sadece “Artık benim ışığım yok,” deyip duruyor.
Güneş bunu duyunca yüreği burkuldu. Oysa Ay’ın ışığı, Güneş’in ona verdiği ışıltıdan doğardı. Her gece, Güneş batarken biraz parıltısını Ay’a bırakır, o da geceleri gökyüzünü süslerdi.
Güneş bulutları aralayıp Ay’ı buldu. Ay, incecik olmuştu, bir tüy kadar hafif, bir fısıltı kadar silik…
— Neden böyle oldun, Ay kardeşim? diye sordu Güneş, nazikçe.
Ay gözlerini yere eğdi.
— Işığımı senin ışığından alıyormuşum. Ben sanmıştım ki kendi ışığım vardı. Ama sen olmayınca karanlıktan başka bir şeyim kalmadı…
Güneş sessizce gülümsedi, altın gibi yumuşacık bir ışıltıyla.
— Ay, dostum… Her şey kendi başına parlamak zorunda değildir. Bazen ışık, bir başka kalpten gelen sevgiden doğar. Sen geceleri bana ait ışığı yeryüzüne taşırsın. Sen olmasan, karanlıklar tamamen kör olurdu. Benim ışığım senden geçince anlam kazanır.
Ay bir süre düşündü. Sonra utangaçça başını kaldırdı.
— Yani… benim ışığım da değerli mi?
Güneş bu kez kocaman bir kahkaha attı. Gökyüzü sarı altınlara boyandı.
— Değerli mi? Sen olmasan ne çocuklar hayal kurardı ay ışığında, ne şairler geceye şiir yazardı. Sen benim hediyemi güzelliğe çevirensin. Ve sır şurada: Asıl ışık, paylaşınca çoğalır.
Ay, bu sözleri duyunca gülümsedi. İncecik yüzü yavaşça dolunay oldu. Göz kamaştıran bir gümüş ışıltı yayılmaya başladı.
O günden sonra, Ay bir daha küsmedi. Güneş her sabah ona günün ilk selamını gönderdi, Ay her gece gökyüzünü süsledi.
Ve yıldızlar da onların oyununa katıldı. Çünkü gökyüzü, ancak dostlukla aydınlanırdı.
Göklerin en büyük sırrı da budur:
Işık, yalnız olunca parlar; ama paylaşıldığında dünyayı değiştirir.
