Bir varmış bir yokmuş… Gökyüzünün maviyle gülümsediği, kuşların şarkılarla dans ettiği yemyeşil bir ormanda, minicik bir tohum yaşarmış. Bu tohum o kadar küçükmüş ki rüzgâr bile onu fark etmeden önünden geçip gidermiş.
Ama minik tohumun yüreği büyükmüş. Her gece yıldızlara bakar, kendi kendine şöyle dermiş:
“Bir gün ben de büyüyüp kocaman bir ağaç olacağım. Kuşlara yuva, gölgelere sığınak olacağım.”
Günler geçmiş, rüzgâr onu alıp ormanın en sessiz köşesine savurmuş. Toprak yumuşacıkmış, ama yalnızmış tohum. Ne yapacağını bilememiş. “Burası çok sessiz,” demiş kendi kendine, “Ama belki burada büyüyebilirim.”
Sonra bir sabah gökten ilkbaharın ilk yağmuru düşmüş. Minik tohum, toprağın derinliklerine doğru gülümseyerek gömülmüş. Güneş ona sıcaklığını göndermiş, toprak sevgisini.
Aylar geçmiş, minik tohum uyanmış. İçinden minicik bir filiz fısıldamış:
“Merhaba dünya…”
Filiz büyümüş, yaprak olmuş. Yaprak çoğalmış, dallar uzamış. Her geçen mevsim minik tohum biraz daha büyümüş. Artık minik değilmiş, genç bir fidanmış.
Kuşlar dallarına konmuş, rüzgâr onunla şarkı söylemiş. Tavşanlar gölgesinde oynamış, sincaplar dallarına salıncak kurmuş.
Ve yıllar sonra…
O minicik tohum, ormanın en güçlü, en bilge ağacı olmuş.
Bir gün yanına gelen bir başka minik tohuma şöyle demiş:
“Cesur ol. Küçük olman önemli değil. Yüreğinde umut varsa, kök salarsın dünyaya.”
Ve o andan sonra minik tohumlar hep onun etrafına düşmüş. Çünkü her biri onun gibi bir gün koca bir ağaç olmak istermiş.
Göklerde yıldızlar, toprakta kökler kadar eski bu hikâye, hala esen her rüzgârda fısıldanırmış:
‘Her büyük hayat, bir minik tohumla başlar.’
