Bir zamanlar, Gökküresi Ormanı’nın derinliklerinde, sabah çiğleriyle parlayan minik bir köy vardı: Mavi Mantar Köyü. Bu köyde yaşayan herkes minik, neşeli ve birbirine çok bağlıydı. Fakat hepsinden bilgesi, sakalları kar kadar beyaz olan Şirin Babaydı.
Bir sabah, ormanı tatlı bir sis kapladı. Kuşlar şarkı söylemiyor, kelebekler dans etmiyordu. Hava, garip bir büyüyle ağırlaşmış gibiydi. Şirin Baba, sihirli küresine baktığında ormanın kalbinde karanlık bir çatlak gördü. “Bu, Unutuş Gölü’nün uyanışı!” dedi endişeyle. “Eğer onu durdurmazsak, herkes kim olduğunu unutacak!”
Köydeki şirinler panikle birbirine bakarken, Şirin Baba mavi mantar evinin raflarından eski bir şişe çıkardı. Üzerinde gümüşle yazılmış harflerle şöyle yazıyordu:
“Anıların İksiri – Yalnızca saf bir kalp tamamlayabilir.”
İksirin eksik bir bileşeni vardı: Ay Gözyaşı. Bu, yalnızca dolunay ışığında, Gökkuşağı Şelalesi’nin arkasında gizlenen bir damla ışıktan toplanabiliyordu.
Cesur Cesur Şirin, meraklı Meraklı Şirin ve yaramaz ama iyi kalpli Pofuduk Şirin, Şirin Baba’yla birlikte bu tehlikeli yolculuğa çıktı.
Yolları, uykulu devlerin horultularıyla sarsıldı, Sis Perileri onları kandırmaya çalıştı, ama üç küçük şirin birbirine sıkı sıkıya tutundu. Sonunda Gökkuşağı Şelalesi’ne vardıklarında, suyun ardında parlayan bir taşın üzerinde Ay Gözyaşı’nı gördüler.
Fakat onu almak isteyen yalnız onlar değildi. Karanlıklar Prensi Zorlu Gargamel, gölün yansımasından belirdi. “Ah, küçük mavi yaratıklar! Bu iksirle tüm büyü benim olacak!” diye hırladı.
Tam o anda Şirin Baba bastonunu yere vurdu. Ormanın kalbi gibi bir ışık yayıldı.
“Gerçek sihir,” dedi yumuşak bir sesle, “paylaşmaktır, çalmamak.”
Cesur Şirin, korkmadan öne çıktı, Ay Gözyaşı’nı aldı ve iksire damlattı. Bir anda gökyüzü pırıl pırıl renklere büründü, her bir renk bir anıyı canlandırdı: dostluk, kahkaha, sevgi…
Gargamel ışığın içinde eridi, sadece bir tüy gibi dağıldı.
Ve o günden sonra, Mavi Mantar Köyü’nde kimse hiçbir şeyi unutmadı.
Her sabah Şirin Baba, köy meydanına küçük bir damla iksir serperdi. “Anılarını hatırla,” derdi gülümseyerek, “çünkü kalbin, seni sen yapan tek iksirdir.”
