Bir zamanlar, Renkli Orman’ın serin gölgeleri altında, küçücük ama oldukça meraklı bir tırtıl yaşarmış. Adı Tırtık’mış. Minicik vücudunun üstünde yeşilden mora, sarıdan turuncuya uzanan şeritler varmış. Diğer tırtıllar onu biraz tuhaf bulur, “Çok soru soruyorsun, Tırtık,” derlermiş. Ama Tırtık’ın içi içine sığmazmış, her sabah güneşin ilk ışığıyla uyanır, yeni bir keşfe çıkarmış.
Bir gün, Tırtık ormanın en yüksek dalına tırmanırken, gözlerine inanamamış. Karşısında, devasa bir yaprak duruyormuş! Yaprak o kadar büyükmüş ki, üstüne on tane tırtıl dizilse, hâlâ boş yer kalırmış. Yüzeyi kadife gibi yumuşak, kenarları kıvrımlıymış ve her kıvrımında farklı bir koku saklıymış: birinde nane gibi serin, diğerinde bal gibi tatlı…
Tırtık, o yaprağın sadece bir bitkinin parçası olmadığını hemen anlamış. Bu yaprak özel bir yaprakmış. Üzerine tırmandığında hafifçe titreşmiş ve fısıltılı bir ses duymuş:
— Hoş geldin, küçük yolcu.
Tırtık bir adım geri çekilmiş, ama sonra cesaretini toplamış.
— K-konuşan bir yaprak mısın sen?
— Ben bu ormanın kalbiyim, diye yanıtlamış yaprak. Her yıl sadece bir kez ortaya çıkarım. Ama her geleni kabul etmem. Sen farklısın.
Tırtık, gözlerini kocaman açarak,
— Farklı mı? Nasıl yani?
— Sen öğrenmek isteyen, gören ve hisseden bir tırtılsın. Sana bir teklifim var: Eğer bu yaprakta üç gece kalırsan, sana ormanın bütün sırlarını anlatacağım. Ama bir şartım var…
— Şart mı? Nedir?
— Her gece, rüyanda bir görev tamamlaman gerekecek. Başaramazsan, yapraktan düşersin ve sırları asla öğrenemezsin.
Tırtık hiç düşünmeden kabul etmiş. Merakı korkusundan büyükmüş. Böylece ilk gece yaprak üstünde kıvrılmış, gözlerini kapatmış.
Birinci Gece – Rüya Ormanı
Tırtık rüyasında kendini çiçeklerin boy boy konuştuğu bir ormanda bulmuş. Çiçekler kavga ediyormuş! “Ben en güzelim!” diyor biri, “Hayır, ben en faydalıyım!” diyor diğeri. Tırtık hemen aralarına girip, tek tek hepsini dinlemeye başlamış. Sonra şöyle demiş:
— Hepiniz farklısınız ama hepinize ihtiyaç var. Güzellik, fayda ya da koku… Her birinizin kendine göre bir değeri var.
Çiçekler birden duraksamış, sonra hep birlikte gülümsemişler. Renkleri daha da parlamış. Rüya sona ermiş.
İkinci Gece – Gölge Diyar
Bu kez Tırtık, karanlık bir yerdeymiş. Orman, yapraksız ve sessizmiş. Yıldız bile yokmuş gökyüzünde. Bir ağacın altında ağlayan minik bir ateşböceği görmüş.
— Neden ağlıyorsun?
— Işığımı kaybettim… Hiçbir işe yaramıyorum artık.
Tırtık düşünmüş, sonra üstündeki renkli tüylerden birini koparıp ateşböceğine uzatmış.
— Bunu al. Belki yeniden ışığını hatırlamana yardımcı olur.
Tüy ışıldamaya başlamış ve ateşböceği sevinçle havalanmış. O an, karanlık orman da aydınlanmış. Rüya bitmiş.
Üçüncü Gece – Zamanın Deresi
Son gece, Tırtık kendini akan bir derenin kıyısında bulmuş. Su tersine akıyor, balıklar gökyüzüne yüzüyormuş! Zaman karışmış. Derede yüzen yaşlı bir kurbağa durmuş:
— Zamanı düzene sokman gerek. Yoksa her şey unutulur.
Tırtık düşünmüş. Sonra derenin kenarına, taşlarla bir “şimdi” yazmış. Akıntı birden normale dönmüş. Su yeniden doğru yöne akmaya başlamış. Kurbağa selam vermiş ve yok olmuş.
Sabahın Sırrı
Üç gece sonunda Tırtık gözlerini açtığında yaprak titriyordu.
— Görevleri tamamladın, küçük tırtıl. Artık bu ormanın gerçeklerini öğrenmeye hazırsın.
Ve birden yaprağın üstünde bir ışık belirmiş. Tırtık’ın sırtından ince bir kabuk ayrılmaya başladı. Renkleri daha da parladı. Vücudu hafifledi. Ve… kanatları oluştu.
Tırtık artık bir kelebek olmuştu!
Yaprak son bir kez fısıldadı:
— Artık sen de bu ormanın sırdaşısın. Uç, anlat, öğret…
Tırtık kanat çırptı, hafifçe havalandı ve Renkli Orman’ın üzerine süzüldü. Uçarken, her çiçeğe, her ağaca, her su damlasına fısıldadı:
— Her şeyin bir anlamı, herkesin bir değeri var. Yeter ki görmek iste.
Ve masallar diyarında, her yıl bir kez beliren o büyük yaprak, hâlâ beklermiş… Sıradaki Tırtık’ı…
