Masalı Dinle.
Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, uzak diyarların birinde, Ardıç Dağları’nın eteklerinde kurulu, Gökçeşehir adında küçük ama büyülü bir şehir varmış. Bu şehirde herkes kendi işinde gücündeymiş; kimi terzilik yapar, kimi bahçecilik, kimi de eski eşyaların bakımını. İşte o eşyaların arasında, kimsenin pek yüz vermediği eski püskü bir halı varmış.
Halı, şehrin kenarındaki Halıcı Hamza’nın dükkânında yıllardır duvarda asılı dururmuş. Rengi solmuş, kenarları sökülmüş, ama üzerinde bir zamanlar ince ince işlenmiş yıldız desenleri hâlâ silik silik belliymiş. Ne var ki, kimse ona bakmaz, “Bu zaten uçmaz, bez parçası işte,” deyip geçermiş.
Ama bu halı, sıradan bir halı değilmiş. Adı Nefes’miş. Evet, halının bir adı varmış çünkü o bir zamanlar göklerde süzülür, ülkeden ülkeye barış mesajları taşırmış. Ne var ki, bir gün insanların açgözlülüğü yüzünden sihirli gücünü kaybetmiş ve konuşmayı da unutmuş.
Bir Çocuğun Merakı
Bir gün Gökçeşehir’in en meraklı çocuğu olan Ali, Halıcı Hamza’nın dükkânına uğramış. Ali, on yaşındaymış, ama aklı on yaşından çok daha ötedeymiş. Kitapları, eski haritaları, bilinmeyen hikâyeleri çok severmiş.
Ali halıya ilk görüşte tutulmuş. “Bu halı farklı,” demiş içinden. Halıcı Hamza gülümsemiş:
“İstiyorsan al götür, kimse almıyor zaten,” demiş.
Ali halıyı kucaklamış ve büyük bir heyecanla evine taşımış. Odasında yere sermiş, başını halıya koyup uykuya dalmış.
Tam gece yarısı, odanın içi hafifçe titremiş. Halı birden bire ısınmaya başlamış. Sonra… sanki bir rüzgâr içinden geçmiş gibi, yavaşça yerden yükselmiş.
Ali gözlerini açtığında tavanla burun buruna gelmişti. Bağıracaktı ama halı hafifçe titreyip bir mırıltı gibi ses çıkarmış:
“Korkma… Sen beni uyandırdın…“
Ali şaşkın ama sevinçli:
“Sen… konuşuyorsun!”
“Yıllar sonra biri beni sevdi, bana inandı… Bu yüzden tekrar canlandım,” demiş halı.
Kayıp Diyara Yolculuk
Nefes, Ali’ye bir sır vermiş:
“Bir zamanlar bütün uçan halıların yaşadığı bir diyar vardı: Kumaşlar Krallığı. Orada sihirli dokumacılar, bilge iğneler ve sabırlı çıkrıklar yaşardı. Ama krallık şimdi karanlıkta. Oraya geri dönmeli, eski büyüyü uyandırmalıyım.”
Ali hiç düşünmeden kabul etmiş. Nefes’in üzerine oturmuşlar ve gece gökyüzünü delip yıldızların arasına süzülmüşler.
Uçtukları yerlerde başka diyarlardan insanlar onlara bakmış, bazıları gözlerini ovuşturmuş, bazıları çocuklarına “Bak, yıldız kaydı!” demiş. Ama o bir yıldız değilmiş – eski bir dostmuş, dünyaya barış ve neşe getirmeye çalışan bir halıymış.
Gölgelerin Diyarı
Yolculuk uzun sürmüş. Sonunda, Kumaşlar Krallığı’nın yıkık dökük kalıntılarına ulaşmışlar. Her yer griymiş. Kumaşlar ağlamıyor ama ses çıkarmıyormuş. Desenler solmuş, iğneler küsmüş.
Ali, içgüdüsüyle dokumacıların eski sarayına gitmiş. Sarayın tam ortasında, koca bir tezgâh varmış – ama ipliği kopmuş. İşte o an Nefes, Ali’ye dönmüş:
“Bu tezgâh, krallığın kalbiydi. Eğer kalpten gelen bir parça buraya bağlanırsa, hayat geri döner.”
Ali düşünmüş, sonra yavaşça cebinden küçük bir şey çıkarmış: Annesinin ördüğü eski, yamalı mendili.
“Bu… sevgiden dokundu,” demiş. Ve mendili, tezgâhın ipliğine bağlamış.
Birden bire her şey değişmiş.
Yeniden Doğuş
Işık yayılmış, kumaşlar dans etmeye başlamış, iğneler şarkı söylemiş. Nefes, göğe doğru yükselmiş, üstünde altın renkli desenler parıldamış.
Kumaşlar Krallığı yeniden doğmuş.
Ali, artık sadece bir çocuk değilmiş. O, “Son Yolcu” olarak anılacakmış. Her nesilde bir yolcu, krallığın kaderini değiştiren kişi olurmuş. Ve bu sefer, Ali olmuş.
Ali, Nefes’le birlikte Gökçeşehir’e dönmüş. Ama artık halı, sadece uçan bir halı değilmiş – konuşan, düşünen ve seven bir yoldaşmış.
Beraberce, dünyanın dört bir yanındaki unutulmuş masalları ve kaybolan renkleri geri getirmeye başlamışlar.
Ve kim bilir… Belki bir gece, gökyüzüne baktığınızda, yıldızların arasında bir desen geçip gider. O, Nefes’tir. Ve üstünde, merakla gülümseyen bir çocuk…
