Bir varmış, bir yokmuş…Uzak diyarların yemyeşil ormanlarında, minicik bir tırtıl yaşarmış. Adı Minnoş’muş. Minnoş, gökyüzünü izlemeyi, kelebeklerin kanat çırpışlarını hayranlıkla seyretmeyi çok severmiş. Her sabah yaprakların üzerinde süzülen çiğ damlalarını selamlayarak uyanırmış. Ama içinde hep bir soru varmış:
“Ben neden uçamıyorum?”
Minnoş, ormanın en bilge canlısı olan yaşlı kaplumbağa Dede Kabuk’a gidip sormuş:
— Dede Kabuk, ben de bir gün uçabilecek miyim?
— Her canlının zamanı vardır evlat, demiş Dede Kabuk. Senin yolculuğun yeni başlıyor.
Minnoş, bu cevabı pek anlamamış ama içinde bir umut ışığı yanmış.
Ve böylece büyük yolculuğu başlamış.
Yol boyunca birçok hayvanla tanışmış.
İlk önce bir karıncayla karşılaşmış.
— Nereye gidiyorsun küçük tırtıl?
— Uçmayı öğrenmeye!
— Biz karıncalar da uçamayız, ama birlikte çalışır, dağları bile deleriz! demiş karınca gururla.
Minnoş gülümsemiş, ama onun gönlünde hala gökler varmış.
Bir gün çam ağacının gölgesinde yorgun düşmüş. Tam o sırada, rengârenk bir uğur böceği yanına gelmiş.
— Uçmak için acele etme küçük dostum. Bazen beklemek de bir kanattır, demiş uğur böceği.
Minnoş bu sözleri kalbine yazmış.
Sonra bir gün, içinden bir his gelmiş. Yaprakların arasında kendine küçük bir yuva örmeye başlamış.
— Bu da ne şimdi? Ben uçmak istiyordum, uyumak değil! diye söylenmiş ama vücudu ona başka bir şey anlatıyormuş.
Ve Minnoş kendini kozanın içinde derin bir uykuya bırakmış…
Zaman geçmiş. Rüzgar esmiş, yağmurlar yağmış.
Günlerden bir gün, kozanın içinden kıpırtılar başlamış.
Minnoş gözlerini açtığında, bambaşka bir varlığa dönüşmüş!
Artık minicik bir tırtıl değilmiş.
Bir kelebeğe dönüşmüş…
Kanatlarında gökyüzünün renkleri, kalbinde dostlarının sözleri varmış.
Ve ilk defa, rüzgarla dans ederek uçmuş.
Ormanın üzerinden süzülürken, yere doğru bakıp gülümsemiş:
— Ben artık hazırım. Çünkü yolculuğum beni ben yaptı…
Ve böylece Minnoş’un büyük yolculuğu, bir kelebeğin özgür kanat çırpışıyla sona ermiş.
Ya da belki… yeni başlıyormuş.
