Bir zamanlar, yüksek dağların eteklerinde küçük bir köy varmış. Bu köyde herkes çalışkan, ama biraz da ürkekmiş. Orman çok sık, gece çok karanlık, dağlar ise koca devler gibi göğe uzanırmış. Köylüler, ormanın derinliklerinde yaşayan gizemli varlıklardan korktukları için uzaklara gitmez, dağın ardındaki dünyayı hiç görmezlermiş.
O köyde, Miran adında bir çocuk yaşarmış. Miran, diğerlerinden farklıymış. Korku nedir bilmezmiş. Küçük yaşına rağmen gözleri hep merakla parıldar, uzakları görmek istermiş. Fakat köylüler ona sık sık,
— “Gitme Miran, ormanın ötesinde bilinmezlik var.” derlermiş.
Bir gün Miran, dere kenarında oturmuş taşlarla oynarken, suyun içinden ince bir ses duymuş:
— “Miran… Miran… Cesur çocuk, beni dinle.”
Miran şaşkınlıkla bakmış. Dere gülümseyen bir yüz gibi köpürmüş. Gerçekten konuşuyormuş!
— “Sen… kimsin?” demiş Miran.
— “Ben bu dağın kalbinden gelen dereyim. Yıllardır akar, köyünüze hayat getiririm. Ama çok üzgünüm, çünkü özgürlüğüm engellendi.”
Miran kaşlarını çatmış.
— “Nasıl engellendi?” diye sormuş.
Dere anlatmaya başlamış:
— “Ormanın en karanlık noktasında, büyük taşların arasında gizlenen bir korku büyüsü var. O büyü, köyünüze korku fısıldıyor. İnsanların kalplerine cesaretsizlik ekiliyor. Senin halkın bu yüzden dağın ardına adım atamıyor. Eğer o taşı yerinden kaldırırsan, korku kaybolacak ve herkes yeniden özgürleşecek.”
Miran hiç düşünmeden ayağa kalkmış.
— “O taşı bulacağım!” demiş.
Dere ona yol göstermiş, köpükleriyle işaret etmiş. Çocuk derin ormana doğru yürümüş. Karanlık ağaçlar sanki ona eğiliyor, fısıldıyorlarmış:
— “Dön geri, Miran… Dön geri…”
Ama Miran yılmamış. Ay ışığının altında ilerlemiş. Nihayet, devasa gri taşların arasında parlayan siyah bir kaya görmüş. Taşın üzerinden duman gibi korku yükseliyormuş.
Miran yaklaşmış, elleriyle kayayı itmiş. Çok ağırmış. Ama kalbinde dereyi, köyünü ve cesareti düşünmüş. Tüm gücüyle itmiş, kayayı devirmiş. O anda ormanın içinden bir ışık yükselmiş, karanlık duman kaybolmuş. Kuşlar yeniden ötmeye, ağaçlar şarkı söylemeye başlamış.
Dere sevinçle coşmuş, suları köpürmüş:
— “Başardın, Miran! Senin cesaretinle köyün özgür oldu. Artık korku değil, umut akacak insanlara.”
Miran köyüne döndüğünde, herkes gözlerine inanamamış. Artık kimse ürkek değilmiş, yüzler gülüyormuş. Köylüler ormanın ötesine yürümüş, yeni topraklar keşfetmiş, yaşamları değişmiş.
Ve Miran, adı hep hatırlanan “Cesur Çocuk” olmuş. Dere ise her akışında ona seslenir,
— “Cesaret bir çocuğun kalbinde başlar.” dermiş.
Masalın Öğretisi
Korkular bazen gözümüzde büyür, ama cesaretle yüzleşince hepsi kaybolur.
