Bir zamanlar, Uçsuz Bucaksız Orman’ın kalbinde, rüzgârla konuşan ağaçların ve altın gibi parlayan yaprakların arasında gizemli bir krallık yaşarmış: Hayvanlar Krallığı.
Bu krallığın başında bilge bir aslan varmış. Adı Loryon’muş. Loryon ne kükremesiyle övünür, ne de tahtıyla. Onun en büyük gücü, kalbinde sakladığı bir sırmış — öyle bir sır ki, yalnızca ormanın en sessiz gecelerinde yıldızlara fısıldarmış.
Krallıktaki bütün hayvanlar bu sırrı merak edermiş.
Fil Bambora, “O sır kesin altın bir taçtır!” dermiş.
Tavus kuşu Melina, “Belki de kayıp bir gökkuşağının tüyleri!” diye tahmin edermiş.
Ama kimse gerçeği bilemezmiş.
Bir gün küçük bir sincap, adı Tiri, bu merakı daha fazla taşıyamamış.
“Ben bulacağım bu sırrı,” demiş kendi kendine.
Ve gece yarısı, ay gümüş bir yelken gibi gökyüzünde süzülürken, gizlice Loryon’un mağarasına doğru yola çıkmış.
Mağaranın kapısında iki baykuş muhafız nöbet tutuyormuş.
Tiri, kalbini sıkıca tutup fısıldamış:
“Ben sadece rüzgârın getirdiği bir yaprağım…”
Baykuşlar şaşırmış ama yaprağı kim durdururmuş? Tiri içeri süzülmüş.
Mağaranın derinliklerinde, parlayan bir taşın üzerine oturmuş Loryon uyuyormuş.
Yanında ise küçük, yuvarlak bir tahta kutu duruyormuş.
Kutunun üzerinde şöyle yazıyormuş:
“Bu sırrı yalnızca kalbi cesur olan açabilir.”
Tiri’nin kalbi titremiş ama geri dönmemiş.
Kutuya dokunmuş — ve aniden mağara bir ışık fırtınasına dönüşmüş!
Bir ses yankılanmış:
“Tiri! Cesaretin seni buraya getirdi. Şimdi Hayvanlar Krallığının sırrını bilmeye hazırsın.”
Işık söndüğünde, kutu açılmış.
İçinde ne taç, ne mücevher, ne de altın varmış…
Sadece bir ayna.
Tiri aynaya bakmış — ve kendi yansımasını görmüş.
Ama sonra aynada tüm hayvanlar belirmiş: fil, tavus kuşu, zürafa, tilki, karınca, kurbağa… hepsi oradaymış.
Ses bir kez daha konuşmuş:
“Gerçek güç ne pençede, ne boynuzda, ne kanatta.
Krallığın sırrı, birlikte yaşama sanatıdır.
Her hayvan, diğerinin kalbinde bir ışık taşır.
İşte Hayvanlar Krallığının sırrı budur.”
Tiri gözlerinden yaşlar dökerek aynayı Loryon’a geri bırakmış.
Sabah olduğunda Loryon herkesi topladı ve Tiri’nin bulduğu sırrı duyurdu.
O günden sonra krallıkta hiçbir hayvan diğerinden üstün sayılmadı.
Aslan kükrediğinde serçeler korkmadı,
Fil yürüdüğünde karıncalar ezilmedi,
Tavus kuşu tüylerini açtığında kimse küçülmedi.
Ve Hayvanlar Krallığı, sır sayesinde sonsuza dek barış içinde yaşadı.
Ve rüzgâr hâlâ o sırrı taşırmış ormanda…
Dinlersen duyarsın:
“Birlik ol, kalbini aç, ışığın çoğalsın.”
