Bir köyde, sabahları horozların öttüğü, akşamları yıldızların parladığı bir yerde küçük bir kız yaşarmış. Adı Nazlı’ymış.
Nazlı, tatil boyunca kelebeklerin peşinde koşmuş, dere kenarında taş sektirmiş, ağaç dallarına salıncak kurmuş. Ama günlerden bir gün annesi ona,
— “Nazlı, yarın okul başlıyor.” demiş.
Nazlı’nın içi biraz burkulmuş. Çünkü oyunları, dereyi, kelebekleri bırakmak istemiyormuş.
O gece Nazlı uykuya dalınca rüyasında bambaşka bir bahçeye gitmiş. Bahçenin ortasında dev bir çiçek varmış: yaprakları saat gibi tiktak ediyor, her yaprağın üzerinde “merak”, “cesaret”, “bilgi”, “oyun” yazıyormuş.
Çiçek konuşmaya başlamış:
— “Ben Zaman Çiçeği’yim. Çocuklara okul yolunda eşlik ederim. Sen biraz üzgünsün biliyorum. Ama unutma, okul zamanı oyunları çalmaz. Sadece oyun ile bilgiyi yan yana koyar.”
Nazlı çiçeğe yaklaşmış ve “Ama ya öğretmenim bana kızarsa?” diye sormuş.
Çiçek, yapraklarından birini parlatmış:
— “Cesaret yaprağını al. O seni korur.”
“Ya arkadaş bulamazsam?” diye sormuş Nazlı.
Çiçek diğer yaprağını sallamış:
— “Merak yaprağını al. Sorular sor, gülümse. Dostluklar böyle filizlenir.”
Nazlı yaprakları kalbine koymuş, birden içi ışıkla dolmuş. Çiçek fısıldamış:
— “Okul, sadece kitap demek değildir. Yeni kahkahalar, yeni oyunlar, yeni yollar demektir.”
Sabah olduğunda Nazlı uyanmış. Rüya mıydı, gerçek miydi bilmiyormuş ama defterinin kenarında küçük bir yaprak parlıyormuş.
O gün sırt çantasını takıp okula giderken içinde bir sevinç varmış. Çünkü biliyormuş ki oyun da orada olacak, bilgi de orada olacak…
Ve işte böyle, Nazlı’nın okul günleri sihirli bir bahçede başlamış
