Uykucu Ayıcık Ormanda

Bir varmış, bir yokmuş…
Yeşil mi yeşil, yumuşacık yaprakların sallandığı bir ormanın içinde Uykucu Ayıcık yaşarmış.
Bu ayıcık pek tatlıymış; minicik burnu pıtır pıtır, kulakları pamuk gibiymiş.

Bir sabah güneş, yaprakların arasından ışıldarken
Uykucu Ayıcık kocaman esnemiş:
“Hoooofff… Günaydın orman!”

Ayıcık esneyince bütün orman da gülümsemiş.
Çünkü herkes bilirmiş ki, Uykucu Ayıcık uyandığı zaman
orman daha sakin, daha huzurlu olurmuş.

Ayıcık önce
puf puf patilerini uzatmış,
sonra gıdıklayan bir rüzgâr yanağını okşamış
ve ayıcık gülmüş: “Hihi!”

Derken küçük dostları gelmiş:

• Cik Cik Serçe: “Günaydın, Ayıcık!”
• Pıtırtı Tavşan: “Oynamak ister misin?”

Ama Ayıcık hafifçe başını sallamış.
Kalbinde tatlı bir dinginlik varmış.
Bugün oyun değil, keşif günüymüş.

Ayıcık yavaş adımlarla ormanın içine doğru yürümüş.
Her adımda
“pıt… pıt… pıt…”
diye sesler çıkıyormuş.

Yolun kenarında parlayan minik bir su birikintisi görmüş.
Eğilip içine bakmış.
Ve bir de ne görsün?
Kendisi ona gülümsüyormuş!
Ayıcık da ona gülmüş.
Su birikintisi “cırlop!” diye titreyince
Ayıcık kahkaha atmış: “Hoh hoh hoh!”

Biraz yürüyünce
gökyüzünden bir yaprak süzülmüş.
Ayıcık patisiyle
“yakala-bırak, yakala-bırak”
oyunu oynamış.
Yaprak her inişte yanağını gıdıklayınca
ayıcık yumuşacık bir ses çıkarmış:
“Mmm…”

Derken güneş yavaşça batmaya başlamış.
Gökyüzü pembe, turuncu ve mor renklerine bürünmüş.
Uykucu Ayıcık’ın göz kapakları ağırlaşmış.
Çünkü ormanda akşam olunca
her şey ninni gibi sessizleşirmiş.

Ayıcık yuvasına dönmüş.
Yuvası yumuşak yosunlarla kaplı, mis gibi kokarmış.
Patilerini gövdesine çekmiş,
kuyruğunu kıvrım yapmış,
minicik burnunu yuvaya gömmüş.

Orman fısıldamış:
“İyi geceler, Uykucu Ayıcık…”

Ayıcık hafifçe mırıldanmış:
“Mmm… iyi geceler…”
ve derin, huzurlu bir uykuya dalmış.

Gökyüzünde ay çıkmış…
Yıldızlar pır pır yanmış…
Orman sakince uyumuş.

Ve herkes biliyormuş ki,
Uykucu Ayıcık sabah yine
kocaman bir gülümsemeyle uyanacakmış.