Mahallenin en sessiz evi, herkesin “Komşu Teyze” diye bildiği Zeliha Teyze’nindi. Bahçesindeki yaşlı elma ağacı her yıl kırmızı kırmızı meyveler verir, dalları neredeyse sokağa sarkardı. Ama kimse o elmalara dokunmaya cesaret edemezdi. Çünkü herkes Zeliha Teyze’nin o ağacı ne kadar sevdiğini bilirdi.
Bir sonbahar öğleden sonrasıydı. Yedi yaşındaki Mert, okuldan gelip çantasını kapının girişine bıraktıktan sonra bisikletine atlayıp sokağa çıktı. Hava hafif serindi ama güneş hâlâ sıcaklığını hissettiriyordu. Mert, Zeliha Teyze’nin evinin önünden geçerken yerde parlayan bir şey gördü. Yaklaşıp eğildi: Bu, elma ağacından düşmüş kocaman, kırmızı bir elmaydı.
Mert elmayı eline aldı. Mis gibi kokuyordu. Tam ısıracakken bahçe kapısının gıcırdadığını duydu. Zeliha Teyze, elinde küçük bir sepetle dışarı çıkmıştı.
Mert utandı, elmayı arkasına sakladı.
Zeliha Teyze gülümsedi.
— “O elma senden kaçmamış yavrum,” dedi. “Ağaçtan düştüysa artık onu kim bulduysa onundur.”
Mert rahatladı ama yine de elmayı geri uzattı.
— “Teyze, istersen sana verebilirim. Bu elma çok güzel görünüyor.”
Zeliha Teyze’nin gözleri yumuşadı.
— “Sen çok düşünceli bir çocuksun. Ama sana bir şey söyleyeyim mi?”
Sepetini Mert’e doğru uzattı. İçinde en az on tane daha parlak elma vardı.
— “Güzellik paylaşıldıkça artar. Bu elmayı birlikte paylaşalım. Hatta dilimleyelim, yanına da biraz tarçın serperiz. Ne dersin?”
Mert’in yüzü aydınlandı.
— “Gerçekten mi? Harika olur!”
İkisi birlikte bahçeye girdiler. Yaşlı ahşap masanın üzerine oturdular. Zeliha Teyze küçük bıçağıyla elmayı dikkatlice dilimledi, yarısını Mert’in önüne koydu. Mert de cebindeki bisküvileri çıkarıp ortaya koydu.
Böylece küçük bir ziyafet kurdular: Elma, tarçın ve bisküvi… Basit ama sıcacık.
Güneş yavaşça batarken Zeliha Teyze, Mert’e baktı:
— “Biliyor musun evladım, bazen bir elmayı paylaşmak bile insanın gününü güzelleştirir. Sen bugün benim günümü çok güzelleştirdin.”
Mert de gülümsedi.
— “Siz de benimkini, teyze.”
O günden sonra Mert, Zeliha Teyze’nin bahçesine her uğradığında elmanın tadı aynı kalıyordu ama bir şeyi artık daha iyi biliyordu: Gerçek tat, paylaşmanın içinden geliyordu.
