Bir varmış, bir yokmuş…
Gökkuşağının ucunda, minik bir köy varmış. Bu köyde herkesin ayakkabısı farklı renkteymiş! Ama en sevimli ayakkabı, minik sarı bir patikmiş. Adı Bal Pabuçmuş.
Bal Pabuç konuşabilen sihirli bir patikmiş. Sahibi ise tatlı mı tatlı bir bebekmiş, adı Mimoymuş. Mimo her sabah Bal Pabuç’u giyer, kıkır kıkır güler, bahçede zıplarmış.
Bir sabah Bal Pabuç heyecanla konuşmuş:
“Bugün Renkli Orman’a gitmek istiyorum!”
Mimo da ellerini çırpmış: “Giiideliiiim!”
Mimo annesinden izin almış, Bal Pabuç’larını giymiş ve birlikte yola koyulmuşlar.
Yolda cıvıldayan kuşlar, zıp zıp zıplayan tavşanlar, yuvarlanan tombul elmalar varmış.
Renkli Orman çok ama çok renkliymiş:
Kırmızı yapraklar, mor çiçekler, mavi kelebekler…
Ama bir sorun varmış: Ormanın renkleri soluyormuş!
Bal Pabuç hemen sormuş:
“Neden bu kadar solgun burası?”
Birden karşılarına Renk Perisi çıkmış.
“Ah canlarım!” demiş Peri, “Renklerim uykuda. Onları uyandıracak bir neşe, bir kahkaha, bir şarkı lazım!”
Mimo hemen kocaman bir kahkaha atmış:
“Ha ha haaaa!”
Bal Pabuç da dans etmeye başlamış:
“Pıt pıt, zıp zıp!”
O anda… KIRMIZI canlanmış, YEŞİL parlamış, MAVİ şarkı söylemiş!
Renkler uyanmış, orman neşeyle dolmuş!
Peri gülümsemiş:
“Teşekkür ederim Mimo ve Bal Pabuç! Renkler yine ışıl ışıl!”
Mimo ve Bal Pabuç el sallayarak eve dönmüş.
O günden sonra her ay bir gün, Renkli Orman’a neşe götürmeye gitmişler.
Ve her defasında yeni bir kahkaha, yeni bir şarkı, yeni bir renk doğmuş.
Gökkuşağının altında, neşeyle büyümüş Mimo…
Ve onun en sevimli dostu: Bal Pabuç!
🌈
