Bir zamanlar, Düşler Ülkesi’nin tam ortasında, rüzgârların nazikçe estiği, çiçeklerin usulca konuştuğu bir kasaba vardı. Bu kasabanın en uç köşesinde, yosunlarla kaplı eski bir kitapçı dükkânı dururdu. Dükkânın sahibi, ihtiyar bir masalcıydı: adı Masalci Dede’ydi.
Masalcı Dede’nin en değerli eşyası, hiçbir rafta bulunmayan, cam fanus içinde sakladığı bir defter ve ona eşlik eden eski, tüyden yapılmış bir kalemdi. Bu ikili sıradan eşyalar değildi; çünkü bu deftere yazılan her masal, gerçek olurdu. Kalem ise yalnızca kalpten gelen niyetleri hissedip yazardı.
Bir gün, Masalcı Dede sabah dükkânını açtığında cam fanusun kırılmış, defterle kalemin yerinde olmadığını fark etti. Ne kadar arasada, sormadık kapı, bakmadık köşe kalmadı ama ne defter vardı ortada ne de kalem.
O günden sonra kasabada bir tuhaflık başladı. Çocukların rüyaları kararmaya, kuşlar şarkı söylemeyi unutmaya, renkler solmaya başladı. Çünkü masallar olmadan Düşler Ülkesi yaşayamazdı.
Tam da o günlerde, kasabanın biraz dışında, kendi halinde yaşayan 10 yaşındaki Lila, ormanda yürürken dikenlerin arasında parlayan bir şey gördü. Eğilip baktığında, eski ve yıpranmış bir defterdi bu. Sayfaları boştu, ama defteri eline alır almaz kalbinde bir sıcaklık hissetti. Ardından çantasının cebinden, oraya nasıl geldiğini bilmediği eski bir tüy kalem çıktı.
Lila, evine döner dönmez ilk masalını yazdı:
“Bir zamanlar, kaybolan bir masal defteri, doğru kalbi bulan bir çocuğun eline geçti…”
Tam o anda, sayfalar kendi kendine ışıldamaya başladı. Odadaki duvarlar şeffaflaştı, tavan gökyüzüne dönüştü, rüzgâr hafifçe perdesini okşadı. Kalemin ucu kendiliğinden hareket etti ve yazmaya devam etti.
Lila, kalemin sadece hayal gücüyle değil, aynı zamanda kalbinin temizliğiyle çalıştığını anladı. Her yazdığı masalla, kasaba eski haline dönmeye başladı. Çiçekler gülümsemeye, çocuklar neşeyle koşmaya başladı.
Ama asıl mucize, Masalcı Dede’nin kapısında çaldı. Lila, defteri ve kalemi geri getirmişti. Ama bu defa, başka bir teklif de vardı:
— “Masalların sahibi sizsiniz, ama artık bir yazarı da var: Ben. Birlikte yazalım mı?”
Masalcı Dede gözlüğünün ardından kocaman bir gülümsemeyle bakarak başını salladı.
O günden sonra, defter hiç boş kalmadı, kalem asla kurumadı. Düşler Ülkesi, her gece bir başka masalla uyanır, sabah başka bir umutla başlardı.
Ve kim bilir… Belki senin rüyanda dolaşan o tuhaf kuş, ya da odanın köşesinde aniden beliren gökkuşağı, bu defterde yazılmış bir masaldandır.
