Bir varmış, bir yokmuş…
Uzak diyarlardaki yemyeşil bir ormanda Pıtırcık adında minicik, bembeyaz bir tavşan yaşarmış. Pıtırcık’ın en sevdiği şey, sabahın erken saatlerinde tarlaya gidip kendi ektiği havuçları sulamakmış.
Pıtırcık, havuçlarına o kadar iyi bakarmış ki, ormandaki herkes onun tarlasının yanından geçerken mis gibi havuç kokusunu hissedermiş.
Bir sabah Pıtırcık tarlaya gitmiş, ama bir gariplik fark etmiş…
“Aaaa! Havuçlarımın yarısı yok!” diye bağırmış şaşkınlıkla.
Önce rüzgâr mı uçurdu, kuşlar mı aldı diye düşünmüş ama havuçların yerinde minik ayak izleri varmış.
“Bu işte bir iş var!” demiş ve hemen izleri takip etmeye başlamış.
İzler, ormanın derinliklerine kadar uzanıyormuş. Sonra bir ağacın arkasında, minicik bir fare oturuyormuş. Kucağında Pıtırcık’ın havuçlarından biri varmış!
Pıtırcık hemen sinirlenmemiş, usulca yaklaşmış:
— “Merhaba küçük fare,” demiş.
— “Benim havuçlarımı mı yiyorsun?”
Fare utanarak kafasını öne eğmiş.
— “Affet beni, Pıtırcık,” demiş. “Kış geliyor, yiyeceğim yoktu. Sadece birkaç tane aldım. Açlıktan dayanamadım.”
Pıtırcık bir an düşünmüş.
Evet, havuçları kendi yetiştirmişti ama paylaşmak kötü bir şey değildi.
O sırada gökyüzünde bir bulut şekli bile havuca benzemişti — sanki orman bile “paylaş” diyordu.
Pıtırcık gülümsemiş:
— “Tamam, seni affediyorum. Ama bir şartla!” demiş.
— “Nedir o?” diye sormuş fare korkarak.
— “Beraber yeni bir bahçe yapacağız. Sen de çalışacaksın, ben de. Böylece hem senin hem benim havuçlarımız olur!”
Fare sevinçten zıplamış:
— “Kabul! Söz veriyorum çalışacağım!”
İkisi birlikte günlerce toprağı kazmış, tohum ekmiş, su taşımışlar.
Birkaç hafta sonra yepyeni, rengârenk bir bahçe olmuş.
Sadece havuç değil, marul, pancar ve turp da yetişmiş.
Kış geldiğinde, Pıtırcık ile fare sobanın yanında oturmuş, sıcacık havuç çorbası içmişler.
Fare demiş ki:
— “İyi ki beni yakaladın, Pıtırcık. Eğer o gün bana kızsaydın, şimdi aç kalırdım.”
Pıtırcık gülümseyerek cevap vermiş:
— “Bazen paylaşmak, birini affetmekten daha güzel şeyler doğurur.”
O günden sonra ormandaki herkes, **“Pıtırcık’ın Bahçesi”**nden sebze almak için sıraya girmiş.
Ve Pıtırcık her yeni gelen hayvana bir havuç uzatarak şöyle dermiş:
“Yeter ki çalış, paylaşmayı unutma!”
Ve gökyüzündeki bulutlar bile havuç şekline bürünmüş o gün…
Gökten üç turuncu havuç düşmüş, biri bana, biri Pıtırcık’a, biri de bu masalı dinleyen sana!
