Bir varmış, bir yokmuş… Uzak dağların eteğinde, gürgen ağaçlarının göğe yükseldiği, kuşların şarkılar söylediği yemyeşil bir ormanda küçük bir köy varmış. Bu köyde herkes birbirini tanır, çocuklar her gün neşeyle oynarmış. Ama bu köyde bir sır saklanırmış: Her sonbaharda, ormanın derinliklerinden gelen tuhaf bir oyun başlarmış: Ayı Postuyla Saklambaç.
Köyde yaşayan çocuklardan en meraklısı Elif adında küçük bir kızmış. Elif her şeyi öğrenmek isteyen, gözleri hep parlayan biriymiş. Büyüklerinden defalarca duymuş bu oyunun adını ama kimse ona tam olarak anlatmazmış. Hep şu sözleri duyarmış:
“Ayı postu yalnızca doğru kalpleri tanır. Saklambaçta saklanan, aslında kendini bulandır.”
Bir gün, sonbaharın altın rengi yaprakları yere dökülürken Elif ormana doğru yürümeye karar vermiş. Yanına en iyi arkadaşları Mert ile Zeynep’i de almış. Gittikleri yerde eski bir çınar ağacının kovuğunda kocaman, parlak tüylerle kaplı bir ayı postu bulmuşlar. Üçü de bir süre bakakalmış.
Tam o sırada hafif bir rüzgâr çıkmış ve postun içinden yumuşak bir ses duyulmuş:
“Saklanmak ister misiniz?”
Elif hiç düşünmeden “Evet!” demiş.
Post, bir anda büyüyerek üç çocuğu içine almış ve göz açıp kapayıncaya kadar ormanın bambaşka bir yerine fırlatmış. Ama burası gerçek orman değilmiş; burası Ayı Postu Ormanıymış — yani hayallerle korkuların iç içe geçtiği, sadece cesur ve dürüst çocukların yolunu bulabildiği bir yer.
Her biri ayrı yerlere düşmüş. Elif bir gölgeyle saklambaç oynamaya zorlanmış. Gölge, onun en büyük korkusuymuş: Yalnız kalmak. Ama Elif, kalbindeki sevgiyle gölgeyi sarınca, gölge ona dönüşmüş: Elif’in kendi yansıması.
Mert, dev bir taşın arkasına saklanmış bir sessizlikle karşılaşmış. Ona, “Düşünmeden konuştuğun her söz, bir sessizliği kırar,” demiş sessizlik. Mert, o andan sonra daha dikkatli biri olmaya karar vermiş.
Zeynep ise renkleri göremediği bir çiçek bahçesine düşmüş. Tüm renkler birbirine karışmış. Ama içinden gelen melodilerle dans ettikçe, çiçekler yavaş yavaş yeniden rengarenk açmaya başlamış.
Sonunda üçü yeniden aynı yerde buluşmuş. Ayı postu onları gururla karşılamış:
“Artık saklanmak için değil, kendinizi göstermek için buradasınız. Gerçek saklambaç, kendini bulma oyunudur.”
O günden sonra köyde “Ayı Postuyla Saklambaç” sadece bir efsane olmaktan çıkmış. Elif, Mert ve Zeynep öğrendiklerini her sonbahar başka çocuklara anlatmış. Çünkü bazı oyunlar, oynandıkça büyür, kalpten kalbe yol alırmış…
Gökten üç elma düşmüş:
Biri bu masalı yazanın,
Biri onu dinleyenin,
Biri de ormanda bir gün kendini arayacak olanın başına!
