Bir zamanlar, uzak dağların eteklerinde, gökyüzüne komşu küçük bir köy varmış. Bu köyün adı Yeldur’muş. Yeldur’un en ilginç yanı ise rüzgarın her gece ninni söylemesiydi. Gerçekten de, gün batınca dağların arasından esen yumuşak rüzgar, sanki bir annenin sesi gibi fısıldar, bebekleri, kuşları, hatta ağaçları bile uykuya yatırırmış.
Köylüler bu rüzgara Melda dermiş. “Melda geliyor, gecelerimiz huzurla dolacak,” derlermiş. Ama hiç kimse Melda’nın neden ninni söylediğini bilmezmiş. Ta ki küçük Elvan adındaki meraklı bir çocuk, Melda’nın sırrını çözmeye karar verene kadar…
Elvan, annesini kaybettiği günden beri her gece rüzgarı dinler, gözlerini kapatır, o ninnide annesinin sesini ararmış. Bir gece, cesaretini toplayıp rüzgarın estiği dağa doğru yürümüş. Ay ışığı yolunu aydınlatmış, kalbindeki özlemse adımlarına güç vermiş.
Dağın zirvesine vardığında, kayaların arasında ince, ışık gibi süzülen bir kadın silueti görmüş. Kadın bir harf gibi zarif, bir ninni gibi sessizmiş. Elvan korkmamış, tam tersine içi sıcacık olmuş.
Kadın ona gülümsemiş:
— “Ben Melda’yım,” demiş, “Senin annenin duasıyla doğdum. O seni her gece rüzgara emanet etti. Ben de onun sesiyle ninni söyledim, taa bugüne kadar…”
Elvan’ın gözlerinden yaşlar süzülmüş.
— “Hiç gitme,” demiş, “Sesin bana annemi hatırlatıyor.”
Melda başını sallamış.
— “Artık senin sesinle rüzgarlar uyuyacak,” demiş, “Çünkü sevgi, bir kez doğdu mu, hep var olur.”
O günden sonra Elvan büyümüş, köyün ninni söyleyen kişisi olmuş. Ama ne zaman hafif bir meltem esse, yaşlılar başlarını sallar ve fısıldarmış:
“Melda hâlâ burada… Rüzgarın içinde, bir annenin sevgisi gibi…”
Ve o rüzgar, her gece yeniden bir ninni fısıldarmış.
