Bir zamanlar, gökyüzünün her sabah farklı renge boyandığı, çiçeklerin hiç solmadığı uzak bir diyarda Neval adında küçük bir kız yaşarmış. Neval’in kalbi öyle temiz, gözleri öyle parlakmış ki insanlar onun yanına geldiklerinde dertlerini unuturlarmış. Ama Neval’in içinde saklı bir merak varmış:
“Gerçek mutluluk nerede bulunur?”
Bir gün köyün en yaşlısı olan Bilge Dede, ona eski bir sır fısıldamış:
— “Mutluluk yolculuğu çok uzun ve sabırlı bir yolculuktur, yavrum. Bu yolun sonunda Sevgi Pınarı vardır. Kim oradan içerse kalbi sonsuza dek sevgiyle dolup taşar. Ama bu yol kolay değildir.”
Neval’ın yüreği heyecanla dolmuş. Kararını vermiş: Sevgi Pınarı’nı bulacak, mutluluğun gerçek kaynağını öğrenecek.
Yolculuk Başlıyor
Ertesi sabah Neval, küçük bir torbaya biraz ekmek, su ve annesinin ördüğü mavi atkıyı koyup yola çıkmış. Yol uzadıkça yollar da ona farklı sınavlar sunmuş.
İlk durağında karşısına dikenlerle kaplanmış, geçit vermez bir orman çıkmış. Kuşlar bile o ormana girmeye korkuyormuş. Neval korkmuş ama geri dönmek istememiş. Tam ağlamak üzereyken küçük bir tavşan yanına gelmiş. Tavşan titreyerek:
— “Küçük kız, bana yardım eder misin? Ayağım dikenlere takıldı.”
Neval diz çökmüş, dikenleri tek tek ayıklamış. Tavşan rahatlayınca ona gizli bir patikayı göstermiş.
— “Sevgiyle yardım eden kişi her zaman yolunu bulur.” demiş tavşan.
Dostluk Dağları
Ormanı geçen Neval, yüksek Dostluk Dağlarına varmış. Dağların eteklerinde bir sürü çocuk oyun oynuyormuş ama içlerinden biri kenarda tek başına oturuyormuş. Neval yanına gidip:
— “Neden oynamıyorsun?” diye sormuş.
Çocuk utangaç bir sesle:
— “Kimse benimle oynamak istemiyor.”
Neval elini uzatıp:
— “O halde ben seninle oynarım.” demiş.
Birlikte kahkahalar atarak oynamaya başlamışlar. Diğer çocuklar onları görünce utanmış, sonra hep beraber oyuna katılmışlar. O an Neval anlamış ki mutluluğun bir parçası paylaşmaktan geçer. Çocuğun gülüşü ona yeni bir güç vermiş.
Gözyaşı Vadisi
Yolun en zor kısmı Gözyaşı Vadisiymiş. Burası sislerle kaplı, hüzünlü bir yerdi. Vadinin ortasında yaşlı bir kadın oturuyordu. Gözlerinden durmadan yaş akıyordu.
Neval yanına gidip:
— “Neden ağlıyorsun?” diye sormuş.
Kadın, “Yıllardır kimse bana selam bile vermedi. Yalnızlıktan gözyaşım tükenmedi.” demiş.
Neval ona sarılmış. “Ben buradayım. Artık yalnız değilsin.”
Kadının gözyaşları durmuş, vadinin sisi yavaşça dağılmış. Kuşlar ötüşmeye başlamış. Kadın teşekkür ederek Neval’in yoluna devam etmesine izin vermiş.
Sevgi Pınarı
Günler sonra Neval, gökyüzüne uzanan beyaz mermerden bir kapının önüne gelmiş. Kapı yavaşça açılmış ve içeri girdiğinde gözlerinin önünde pırıl pırıl akan bir pınar görmüş. Bu, Sevgi Pınarıymış.
Neval pınardan içmiş. İçtiği anda kalbi tarifsiz bir huzurla dolmuş. Ama o an anlamış ki pınar sadece içmek için değil; paylaştıkça çoğalan bir sırdır.
Bilge Dede’nin sesi kulaklarında yankılanmış:
— “Gerçek mutluluk yolun sonunda değil, yolun kendisinde saklıdır. Yardım ettiğin tavşanda, arkadaşlık kurduğun çocukta, teselli ettiğin yaşlı kadında… Pınar sadece kalbini doğruladığın yerdir.”
Eve Dönüş
Neval köyüne geri döndüğünde artık bambaşka bir kız olmuş. Herkese yardım ediyor, gülüşünü paylaşıyor, sevgiyi çoğaltıyormuş. İnsanlar onun yanında kendilerini huzurlu hissetmeye başlamış.
Ve köylüler fark etmiş ki Sevgi Pınarı aslında çok uzaklarda değil; her insanın kalbinde gizliymiş. Onu bulmak için tek yapmaları gereken, sevgiyle yaşamakmış.
🌸 Ve işte Mutluluk Yolculuğu’nun sırrı: Gerçek mutluluk, paylaşılan sevgidir.
