Bir zamanlar, yıldızların parlamadığı, ayın saklandığı ve gecelerin sonsuz karanlık olduğu bir diyarda küçük bir çocuk yaşardı. Adı Rüya idi. Rüya, gece olunca herkes gibi uyumaz, pencereye oturur ve karanlığı izlerdi. Çünkü onun diğer çocuklardan farklı bir sırrı vardı: Geceyi yiyebiliyordu.
Evet, yanlış duymadınız. Rüya her akşam biraz karanlık yerdi. Avuçlarını gökyüzüne uzatır, parmaklarının arasına düşen gece tozlarını yavaşça ağzına götürürdü. Ve her lokmada, gökyüzü biraz daha aydınlanırdı.
İlk başta kimse fark etmedi bunu. Ama zamanla insanlar gecelerin kısaldığını, sabahların çok erken geldiğini fark ettiler. Uykusuz kalanlar, sabahın serinliğinde başı ağrıyanlar, göz altı torbaları büyüyenler çoğalmaya başladı.
Rüya’nın annesi bir sabah ona sordu:
— Rüya, geceleri ne yapıyorsun sen?
— Sadece pencereden bakıyorum, anne, diye yanıtladı Rüya, utana utana.
Oysa kalbinde bir karıncalanma vardı. Çünkü karanlık yok oldukça yıldızlar da kayboluyordu, ay bile görünmez olmuştu. Rüya fark etti ki gece sadece korku değilmiş; dinlenmek, rüya görmek, yıldızları izlemek de geceye aitmiş. İnsanlar gece olmadan hayal kuramaz, kalplerini dinleyemezmiş.
Bir gece, gökyüzünden yaşlı bir yıldız indi. Adı Parilda idi.
— Rüya, dedi yumuşak bir sesle, sen karanlığı yok etmek istedin ama bil ki gece olmadan gündüz de olmaz. Karanlık da bir denge unsurudur.
Rüya, başını eğdi.
— Peki ne yapmalıyım?
Parilda gülümsedi:
— Karanlığı geri ver. Ama bu sefer onu paylaş, sadece korkma. Onun içindeki güzellikleri de gör.
O günden sonra Rüya artık karanlığı yemez oldu. Onu elleriyle gökyüzüne geri savurdu. Her savuruşta bir yıldız parladı. Ay yeniden doğdu. Gece geri geldi ama bu kez eskisi gibi korkunç değildi. Çünkü herkes biliyordu ki gece, Rüya’nın kalbinden geçen güzelliklerle doluydu.
Ve o günden sonra çocuklar gece olduğunda korkmaz, gökyüzüne bakıp “Rüya şimdi bizi izliyor” derdi.
Gök yüzü karanlıkta bile parlar,
Eğer içine biraz kalp ışığı katarsan…
