Bir varmış bir yokmuş… Pinokyo, artık küçük bir çocuk değil, kocaman bir delikanlı olmuş. Ancak ne yazık ki, yalan söyleme huyunu hâlâ tam olarak bırakamamış.
Bir gün, Gepetto Usta ona bir görev vermiş:
“Pinokyo,” demiş, “şu meyve fidanlarını Doğruluk Bahçesi’ne dik. Bu bahçede sadece doğru sözlülerin ektiği fidandan meyve çıkar.”
Pinokyo, eline küreği almış, fidanları alıp bahçeye gitmiş. Ama canı oyun oynamak istediğinden, fidanları dikmeden geri dönmüş.
Gepetto sormuş:
— Fidanları diktin mi evladım?
Pinokyo cevaplamış:
— Evet baba, hem de çok güzel diktim!
O anda burnu pof diye uzamaya başlamış. Önce biraz, sonra biraz daha… Burnu o kadar uzamış ki bahçenin kapısına kadar gitmiş!
Utanan Pinokyo, burnunu saklamak için koşa koşa ormana gitmiş. Ama oradaki hayvanlar onu hemen tanımış:
— Aaa! Bu burnu ancak yalan söyleyen biri yapabilir!
Bir baykuş uçarak yanına gelmiş:
— Doğruluk Bahçesi, yalanı affetmez, Pinokyo. Fidanlar ancak dürüst kalplerle büyür.
Pinokyo, utanarak geri dönmüş ve babasına gerçeği anlatmış:
— Baba, fidanları dikmedim. Sana yalan söyledim… Özür dilerim.
O anda burnu birdenbire cırt diye kısalmaya başlamış. Hem de eski halinden bile daha kısa olmuş! Gepetto gülümsemiş:
— Önemli olan hatanı anlaman ve dürüst olman, evladım.
Pinokyo hemen gidip fidanları dikmiş. Aylar sonra o bahçede rengârenk, tatlı mı tatlı meyveler açmış. Adına da “Doğruluk Bahçesi” demişler. O günden sonra Pinokyo’nun burnu bir daha hiç uzamamış…
Çünkü o artık, dürüst bir çocukmuş.
