Uzak diyarların birinde, ormanın tam kalbinde, devasa kayın ağaçlarının gökyüzünü süslediği, kuşların sabahları şarkı söylediği bir yerde Kurt ile Tilki yaşarmış. Bu ormanda her hayvan birbirini tanır, ama pek azı birbirine güvenir, çünkü zamanla insanlar ormanın bazı bölgelerine girmeye başlamış, düzeni bozmuş, su yollarını değiştirmiş, ağaçları kesmişler.
Tilki, adı Azgan, parlak kürküyle, keskin bakışlarıyla tanınırmış. Herkes onun kurnazlığına saygı duyar ama aynı zamanda ondan çekinirmiş. Kurt ise, adı Boral, uzun bacaklı, gururlu ve eski zamanların yasalarını hâlâ yüreğinde taşıyan bir orman bekçisiymiş. Boral, avını adaletle paylaşır, zayıfları korurmuş. Ama zaman değişmişti. İnsan eli ormana dokunduğundan beri adalet ile kurnazlık arasında sınırlar bulanıklaşmıştı.
Bir gün Azgan, ormanın sınırında bir metal kutu bulmuş. İnsanlar bırakmış olmalıydı. Kutunun kapağını açtığında içinden nefis kokular yükselmiş; kurutulmuş et, peynir parçaları, garip sarı gevrekler… Gözleri parlamış Azgan’ın. Ama kutunun yanındaki demir izlerden bir şey anlamış: Bu bir tuzaktı.
Azgan düşündü: “Eğer bu tuzağı Boral’a götürürsem, ona iyilik yaptığımı düşünür. Güvenini kazanırım. Sonra bir gün, o bana borçlu olur.”
Kurnazca bir gülümseme yayıldı yüzüne.
Ertesi sabah Azgan, tuzağı dikkatlice taşımış, içindeki yiyecekleri bozmadan Boral’ın yaşadığı tepenin yamacına bırakmış. Sonra geri çekilip saklanmış.
Kurt, sabah rüzgârını kokladığında yabancı bir metalin kokusunu almış. İzleri takip etmiş ve kutuyu bulmuş. Ama onun gözleri yiyecekten çok, demirin parıltısına takılmış. “Bu bir insan oyunu,” diye homurdanmış. Yine de içindeki etin kokusu ona eski avları hatırlatmış. Bir an tereddüt etmiş.
İşte o anda Azgan ortaya çıkmış:
— “Dikkatli ol dostum,” demiş. “Bunu bulduğumda hemen seni düşündüm. İnsanlar bunu ormana bırakmış ama senin gibi bilge biri bununla ne yapılacağını bilir.”
Boral başını sallamış. “Bu kutu açlığa ilaç gibi görünür, ama ruhu zehirler. İnsanların artık sadece ormana değil, aklımıza da tuzak kurduğunu unutma, Tilki.”
Tilki gülümsemiş. “Ben sadece paylaşmak istedim. Belki bu sefer tuzak değil de bir armağandır, kim bilir?”
O gün Boral, kutuyu da, içindekileri de olduğu yerde bırakmış. Ama Tilki gitmiş, gece geri dönüp kutuyu ormanın derinliklerine taşımış. Kendisi yememiş. Kutuyu açıp diğer hayvanlara dağıtmış. Aç porsuklara, hasta sansarlara… Hepsi Tilki’ye minnettar olmuş. “Ne kadar yüce gönüllüymüş!” demişler.
Günler geçmiş. Tilki artık ormanın en çok konuşulan hayvanı olmuş. Ama her konuşmada bir gölge varmış. Çünkü insanlar geri dönmüş. Bu kez tuzak değil, yangın getirmişler. Ormanın kenarında kamp kurup büyük bir ateş yakmışlar. Alevler rüzgârla yayılmış, ağaçlar çıtırtılarla yanmış.
İşte o gün, Boral yangının tam ortasında kalmış yavru bir ceylanı sırtına alıp alevlerin arasından çıkarmış. Tüyleri yanmış, gözleri is içinde kalmış ama kurtarmış yavruyu.
Tilki uzaktan izlemiş. Yardım etmek istemiş ama korkmuş. Yangın onun kurduğu planları da kül etmişti. İnsanlar hediyeler bırakmamış, sadece yıkım getirmişti.
Yangın dindiğinde, orman sessizliğe bürünmüş. Boral yorgun ama dimdik durmuş. Tilki ise sessizce Boral’ın yanına gelmiş:
— “Ben yanıldım,” demiş. “İnsanların bıraktığı izleri dostluk sanmıştım. Ama sen… Sen hâlâ eski yasaları taşıyorsun.”
Boral ona bakmış. “Kurnazlık bir ormanı yönetemez, Azgan. Ama akıl, cesaret ve sadakat birlikte olursa belki başarabiliriz.”
O günden sonra Kurt ile Tilki birlikte çalışmış. Yanmış ormanı yeniden yeşertmeye başlamışlar. Diğer hayvanlar onların etrafında toplanmış. Herkes bir şey öğrenmiş: Kurnazlık geçici zaferler getirir, ama kalıcı olan dürüstlük ve cesarettir.
Ve rüzgâr ne zaman ormanın içinden geçse, yanmış dalların arasından yeni filizlerin sesini taşırmış. Çünkü bir kurt ve bir tilki, geçmişin hatalarından öğrenip ormana yeniden hayat vermişler.
