Bir zamanlar, uzak diyarların en renkli kasabalarından birinde, göçebe bir sirk yaşarmış. Bu sirkin adı “Işıklar Sirkiymiş. Her nereye gitseler, gökyüzünde rengârenk fenerler yanar, davullar çalınır, çocukların kahkahaları sokaklara karışırmış. Ama bu sirki diğerlerinden ayıran bir sır varmış: giriş kapısının tam ortasında duran, dev bir tahta el.
Bu elin parmaklarının ucunda beş ayrı taş parıldarmış. Her taş başka bir renkle yanar, gece olduğunda tüm kasabayı ışığa boğarmış. Kasaba halkı o ele bakınca kalplerinde huzur hisseder, kavgalar unutulur, yüzler gülermiş.
Söylentiye göre bu taşlar, dostluğun ve birlikte olmanın gücünü korurmuş. Ama sırrı yalnızca yaşlı sirk sahibi, Usta Miran, bilirmiş. Miran’ın saçları bembeyaz, sesi masal gibi yumuşak, gözleri ise derin göller kadar sakindi.
🎭 Sirkin Renkli Kahramanları
Sirkte birbirinden farklı sanatçılar yaşarmış:
- Tonton, kalbi pamuk gibi olan palyaço. Kahkahası öyle bulaşıcıymış ki, en somurtkan insan bile gülermiş.
- Lina, ip cambazı. Kuş gibi hafif, rüzgâr gibi hızlıymış. Her adımı, gökyüzünde yazılmış bir şiir gibi zarif olurmuş.
- Aras, aslan terbiyecisi. Cesur görünse de aslında kalbi kuş kadar ürkekmiş. En büyük sırrı, aslanlarını eğitirken onlarla şarkı söylemesiymiş.
- Nara, ateş dansçısı. Ellerinde alevler döner, geceyi gündüze çevirirmiş.
Hepsi birbirinden özelmiş ama ne yazık ki, zamanla herkes kendini öne çıkarmaya başlamış.
⚡ Kıskançlığın Gölgesi
Bir akşam büyük gösteriden önce, sanatçılar kuliste tartışmaya başlamış:
Tonton homurdanmış:
“Ben olmasam çocuklar gülmez! Kahkaha olmadan sirk neye yarar?”
Lina itiraz etmiş:
“Hayır! Seyirci ipte yürüyüşümü izlemek için geliyor. Ben olmazsam heyecan kalmaz.”
Aras bağırmış:
“Cesaretimle aslanların önüne çıkıyorum! En çok alkışı ben hak ediyorum.”
Nara ateşleriyle dans ederken gülümsemiş ama o da içinden geçirmiş:
“Benim ışığım olmasa sahne karanlık kalır.”
Kıskançlık büyüdükçe büyümüş. İşte o anda, sirkin ortasında duran tahta elin ışıkları birer birer sönmeye başlamış. Önce cesaretin ışığı, sonra doğruluk, sabır, sadakat… En son da serçe parmağındaki dostluk taşı kararmış. Sirki derin bir karanlık kaplamış.
🔮 Usta Miran’ın Sırrı
Sirk çalışanları telaş içinde Usta Miran’a koşmuş. Yaşlı adam çadırının önünde oturmuş, sakince yıldızlara bakıyormuş. Onlara dönüp şöyle demiş:
“Evlatlarım… Bu el, dostluğun gücünü saklayan sihirli bir emanettir. Her parmak bir değeri temsil eder: Cesaret, doğruluk, sabır, sadakat ve dostluk. Bir parmak eksik olursa el hiçbir şey tutamaz. Siz birbirinizi kıskandığınız sürece, bu ışıklar geri dönmeyecek.”
Sanatçılar utanmış ama gururlarına yenik düşmüş. Hiçbiri ilk adımı atmamış.
🌌 Dostluğa Giden Yol
O gece, Lina ipte prova yaparken dengesini kaybetmiş. Seyircisiz çadırda yere düşmek üzereyken Aras hızla koşup onu yakalamış. Lina şaşkınlıkla fısıldamış:
“Beni kurtardın…”
Aras gülümsemiş:
“Aslanlarıma cesaretimi gösteririm ama dostumu korumak daha önemlidir.”
O an tahta elin başparmağı, yani cesaretin ışığı yeniden yanmış.
Sonraki gün Tonton, Nara’nın ateşleriyle dansına eşlik edip seyircileri güldürmüş. Nara da onun şakasını tamamlamış. İnsanlar kahkahalara boğulmuş. Bu kez işaret parmağı, yani doğruluk ışığı parlamış.
Her gün küçük küçük yardımlarla, her sanatçı birbirini desteklemiş. Aras sabırlı olmayı öğrenmiş, Lina sadakatle arkadaşlarının yanında durmayı seçmiş. Ve en sonunda Tonton’un içten kahkahasıyla tüm çadır dostlukla dolmuş.
Birden bire tahta elin serçe parmağındaki taş gökyüzüne fırlamış ve pırıl pırıl bir yıldız olmuş. Kasaba halkı gökyüzündeki o yıldızı “Dostluk Bağı Yıldızı” diye anmaya başlamış.
🌟 Masalın Sonu
O günden sonra sirkte kimse kendini diğerinden üstün görmemiş. Herkes birbirinin parmağı olmuş, birlikte güçlü bir el gibi yaşamış.
Ve “Işıklar Sirki”, nereye giderse gitsin sadece gösterileriyle değil, dostluğun ışığıyla da insanlara ilham vermiş.
Gökyüzünde parlayan yıldız ise hâlâ dostluk bağlarına inananlara yol göstermeye devam edermiş.
