Bir varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde kalbur saman içinde, uzak diyarların birinde Kel Oğlan adında neşeli, zeki ama fakir mi fakir bir delikanlı yaşarmış. Herkes onu kel kafasından tanır, akıllı fikirlerinden övermiş.
Bir gün, köyde büyük bir haber yayılmış:
Dağın ardındaki ormanda Bilgelik Ağacı filiz vermiş. Bu ağacın meyvesini yiyen kişi çok bilgili olur, her soruya cevap verir, doğruyu yanlışı ayırt edebilirmiş.
Kral, bu ağacın meyvesini bulup getirene büyük bir ödül vereceğini ilan etmiş. Cesur delikanlılar, atına atlayıp ormana gitmiş ama kimse geri dönememiş. Çünkü ormanın içinde üç zorlu bilmece varmış. Bu bilmeceleri çözemeyen, Bilgelik Ağacı’na ulaşamazmış.
Kel Oğlan da karar vermiş:
“Ben de gideyim! Ne kaybederim ki? Hem aklım, hem kalbim yanımda!” demiş.
Birinci Bilmeceli Kapı
Ormanın girişinde taş bir kapı varmış. Kapının üstünde şu yazıyormuş:
“Ne kadar çok verirsen, o kadar sende çoğalırım. Ben neyim?”
Kel Oğlan biraz düşünmüş, sonra gülümsemiş:
“Bu bilgi olmalı. Bilgiyi paylaştıkça çoğalır!”
Kapı açılmış. Kel Oğlan içeri geçmiş.
İkinci Bilmeceli Yol
İleride bir yol ayrımı gelmiş. Tahta bir tabela üzerinde yazıyormuş:
“Bir gün yalan söylersem, ertesi gün doğruyu söylemem. Bir gün doğruyu söylersem, ertesi gün yalan söylerim. Bugün ‘yarın yalan söyleyeceğim’ dersem, ben kimim ve bugün ne söylüyorum?”
Kel Oğlan kaşlarını çatmış, düşünmüş. Sonra kendi kendine mırıldanmış:
“Bu bir paradoks. Eğer bugün doğru söylüyorsa, yarın yalan söyleyecek demektir. Ama yarın yalan söylüyorsa, bugün doğru söylediği anlamına gelir… Hmm! Bu kişi yalancı olmalı. Bugün söylediği şey ise bir yalan!”
Cevap doğruymuş, yol açılmış.
Üçüncü Bilmeceli Ayna
En sonunda altın çerçeveli bir ayna çıkmış karşısına. Ayna konuşmuş:
“Beni her gün kullanırsın ama asla taşıyamazsın. Seni yansıtır ama gerçek ben değilim. Ben neyim?”
Kel Oğlan hemen cevap vermiş:
“Sen aynasın! Ama aslında sen de sadece görüntüsün!”
Ayna gülmüş ve ortadan kaybolmuş. Ardında Bilgelik Ağacı çıkmış.
Kel Oğlan ağacın bir meyvesini almış. Ama hepsini koparmamış.
“Kendime bir tane yeter. Diğerlerini başka bilge kalpler de bulsun!” demiş.
Köye döndüğünde kral ona ödülünü vermiş ama Kel Oğlan:
“Ben bilgiyi ödül için değil, fayda için aradım. Ödülünüzü okula bağışlayın, çocuklar okusun!” demiş.
O günden sonra köyde her çocuk onun adını öğrenmiş:
Bilgiyi paylaşan Kel Oğlan!
Ve masal da burada bitmiş. Gökten üç elma düşmüş:
Biri anlatana, biri dinleyene, biri de bilgelik peşinde koşan her çocuğa!
